Bir ülke düşünün, kendi hayatlarının sorumluluklarını bile başkalarının üzerine yıkmaya çalışırken diğer taraftan herkesi sorumsuzlukla suçlayan bireylerden müteşekkil bir ülke! 

Birinin hayata gözünü açmasını istemek bir sorumluluk. Anne-baba olmak bir sorumluluk. Evlat olma, birey olma bir sorumluluk. Akrabayla iletişim bir sorumluluk, çevreyle etkileşim bir sorumluluk, komşularla ilişkiler hepsi birer sorumluluk. 

Bu sorumluluklardan bir ikisinin yerine getirilmemesi toplumsal kırılmaları da beraberinde getirir. Toplumun kırılması demek tüm ilişkilerin bozulduğu sağlıksız toplum olmak demektir. Kendi yaşadığı toplumla barışık olmayan bireyler dünya da olup bitene de kayıtsız kalır. 

Dün öğle üzeri tütün mamulleri satan genç bir esnaf kardeşimle tanışıp ayaküstü sohbet ediyoruz. Niçin okumayıp bu işi yapıyorsun dedim, açık okuyorum dedi. Yaşın kaç, ne okuyorsun dedim, 22, bilgisayar okuyorum dedi. O yaşta biri herhalde mühendislik dedim kendi kendime, meğer liseymiş. Geç kalmışsın biraz dedikten sonra okumanın kıymetini, toplumsal duyarlılığı, yaşadığımız ülkenin değerini, şükretmemiz gerektiğini falan anlattım. 

Bir de Afganlı annenin çocukları için yaptığı fedakarlığı örnek vererek anne-babalar çocukları için böyle fedakarlık yaparken çocuklarında ülkesine sahip çıkmak için okuması gerektiğini anlattım. Hemen itiraz etti, bana ne onlardan, ben kendi ülkemde rahat yaşayamıyorum bir de onları mı düşüneceğim dedi Afganlı anne için. 

Böyle bir tepkiyle karşılaşmayı beklemiyordum açıkçası. Bak kardeşim! Biz 85 milyon Türkiye olabiliriz ama 8 milyara yaklaşan insanlık ailesiyiz aynı zamanda ve bizim sınırımız da ölmüş bir anne, insanlık olarak hepimizi ilgilendiriyor dediysem de kabul etmek istemedi.

Ne ara bu hale geldik diye sormadım bile kendime. Çünkü özellikle Ankara’ya geldiğimden beri bu tür sorumsuzlukları yaşayarak çok fazlasıyla gördüm. Bırakın bir başkasının sorununa duyarlı olmayı kendi menfaatlerine yarayacak işlerde bile insanlar alabildiğine duyarsız davranıyor. Öyle ki, birileri uğraşsın, çabalayıp halletsin bana da ne düşüyorsa ayağıma getirsin bekliyor. 

Ne hikmettir bilinmez ama sorumsuz insanları da el üstünde tutan toplumsal bir anlayışımız var. Kimi gariban ayağında, kiminin psikolojisi bozuk, kimisinin işi çok başını kaşımaya vakti yok ama üstlendikleri sorumluluktan kaçmak için hep mazeretleri var. Sanırsınız ki bu insanlar bu dünya da, bu ülkede yaşamıyorlar. 

İnsan bir şekilde doğup büyüyüp ölüyor. Lakin asıl kıyamete kadar yaşaması, yaşatılması gereken insanlık çürümeye yüz tutmuş koşar adım kıyametine gidiyor, bilmem farkında mısınız?  

Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…