Bugün yine hüzün dolu yüreğim, bir sonbaharın sabahında.
Hazan mevsimi gibi dökülen kolumu kanadımı vurdum soğuk kaldırımlara.
Kılıç gibi keskin rüzgârları yakıyor yüreğimin kanatlarını.
Yağmura eşlik ediyor göz pınarımdan dökülen damlalar.
Savruluyor koca bedenim meltem rüzgârlarında.
Şaşkın bakışlarım maziye dalmış. Bir ben varım sokaklarda, etrafım neden bom boş. Sanki ıssız adada gibiyim.
Meydanlar kuru kalabalık. Üşüdüm soğuk bedenlerin suratıma vuran soğukluğunda.
Akşamı olmayan sabahlardayım. Buz kesen bedenimi yorgan gibi saran geceler umutlarım. Karanlığın sessizliğine dökülen kar taneleriyim.
Saf, ter temiz nazenin yüreklere tane tane konsam, ayak basmasa, kimseler kirletmese bu duygularımı. Rahimden geldiğim gibi kavuşsam Rahmana.
Öyle değil işte!
Her mevsimin ardında başka bir mevsim. Yazı kovalayan bahar, yazın önünde koşan son bahar.
Bütün kapılar sonun da kışa çıkar.
Ömür dediğin koskoca bir hayal, hayaller hayal içinde tomurcuk güller gibi açar. Hazan mevsiminden habersiz geçen yıllar.
Saçlarıma düşen aklar kışın habercisi. Kurumuş dallarımda ötüşen bülbüller yok artık, baykuşlar tünemiş başımda yas tutar.
Teneşire konulmuş tabutun içinde koskoca bir dünya. Salıma uzanan üç beş el, sonsuzluğa taşınan büyük umutlar. Yokluğunu teslim ettiğin gerçek varlık.
Var var da yok, yok yok da var, bilmese de hiç kimse seni duyan biri var.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
