Ben Müslüman Türküm, özelimde bütün Müslümanlar kardeşim. İnsanlık ailesinin bir ferdi olarak genelimde de bütün dünya insanlığıyla kardeşiz. Bunlar benim özelim ve özelime kimse dokunmadığı, hakaret etmediği takdirde herkesle kardeşçe geçinirim. Zira inancım bana bunu emrediyor. Aynı şekilde hiç kimsenin inancına, kimliğine dünya görüşüne karışmam, saygı duyar, hor görmem aşağılamam. Kim kendini nasıl tarif ediyorsa öyle tanırım, öyle yaklaşırım.
Bu benim topluma bakış açım. Bir de özelimin de özeli var. Ben işitme engelliyim. İlkyazı yazmaya da engelli sayfası hazırlayarak başladım. Sonraki süreçler farklı alanlarda da yazmam gerektiği intibaı oluşturdu. Elimden geldiğince de HAK olan, haklı olan herkesin sesi olmaya, onların sesini bu köşeden duyurmaya çalıştım. Kendim bir sürü haksızlığa uğrasam da herkes için adalet istedim. Adaleti zedeleyecek, herhangi birine haksızlık yapacak durumlardan da özenle kaçındım.
Evet, Türkiye de adalet mekanizmasının hukuk kuralları çerçevesinde işlemediğinin bende farkındayım. Hem de bunu en çok haksızlığa uğramış biri olarak söylüyorum. Otuz yıllık iş hayatımda hiçbir haklarımdan yararlandırılmadım. Engelliler normalinde o dönemde 3500 prim gün sayısıyla emekli olabilirken bana engelli olarak işe başlatıldığım dahi bildirilmedi, emekli olurken karşıma çıktı. İlgili engelli yasalarına göre engelime uygun işlerde çalıştırılmam gerekirken en tehlikeli işlerde çalıştırıldım.
Benim tek endişem vardı, işsiz kalmamak, sorumluluğunu taşıdığım ailemi mağdur etmemek. Bunun için terfilerim verilmedi ses çıkarmadım, primlerim verilmedi ses çıkaramadım haklarımı alamadığım için bırakın engelli olarak emekli olmayı normal emekliliğim geldiğinde bile emekli olmayı göze alamadım. Emekli olayımda başka işte çalışayım, ek gelirlerim olsun da diyemedim. Çünkü hem yaş ilerliyordu hem de engelli olarak iş bulmak zordu.
Bütün bunları laf olsun diye anlatmıyorum. Bu saatten sonra kimseye ajitasyon yapıp merhamet dilenecek halimde yok, böyle bir niyetim de yok. Olsaydı çalışırken yapardım, olsaydı haklarım gasp edilirken yapardım. Yapmadık, yapamadık. Çünkü yaşadıklarımızı bizden başka bilen yok, bizi duyan yok. Bazen kendi kendime sorduğum da oldu, asıl sağır duymayanlar kimler diye. Öyle ya 10-16 Mayıs dünya engelliler haftasıydı. Hiç haberiniz oldu mu? 3 Aralık dünya engelliler günü, bileniniz var mı?
Hiç sanmam. Dedik ya herkes için adalet! Sanki yıllardır bu ülkede adalet uygulanıyordu da APK döneminde özellikle de son birkaç sene uygulanmıyormuş gibi vaveyla koparılıyor. EYT’liler mağdur, KHK’lılar mağdur, Kavala mağdur, Kabaş’lar mağdur da başka mağdurlar yok? Biz engelliler ne siyasal İslamcılardan ilgi gördük, ne sosyalistlerden ilgi gördük, ne sağcısından, ne solcusundan ne hak yolcusundan ilgi gördük. Bu saydıklarımın için de yakınında, ailesinde, eşinde dostun da hiç mi engelli yok?
Olmaz olur mu, elbette ki var. Var var olmasına da ya engellileri acınacak zavallılar olarak görürler, ya ebeveynleri Allah’a karşı ne suç işledi de böyle oldu diyenler var, engellileri işe yaramaz sünepe gördüler, ellerine üç beş kuruş sıkıştırılan zavallılar olarak gördüler de bir tek insan olduğunu göremediler. İş yerlerinde bile duymuyor nasıl olsa diye kullanılacak emtia gibi gördüler de kimse insanlık adına dur demez, ayıplamaz, size ne oluyor demez. Demezler, çünkü önemli olan işlerinin yürümesi, primlerin cebe indirilmesi. Engelliler içinde en aktif ve hak arayan olduğum içinde daha çok mağdur edildim.
Yine tekrar ediyorum, bu yaştan sonra kimseden merhamet dilenmiyorum, ama bir şeyi öğrenmek istiyorum. Ahlakı olmayanda merhamet olmaz, merhameti olmayanda adalet olmaz. Bir birleriyle siyasi çekişmelere giren, uygun görmese de her vatandaşın uymak zorunda olduğu ve dahi uyduğu kurallara uymayanlara gösterdiğiniz merhameti engellilere niye göstermiyorsunuz? Özellikle İslami kesime soruyorum, siz birilerini savunurken insani olarak mı, İslami olarak mı siyasi olarak mı savunuyorsunuz? O savunduklarınız engellilerden daha mı masumlar? Ya da o mağdurlarınız bugüne kadar hangi engellinin derdiyle dertlenmişler?
Hani diyorsunuz ya, onların hayatları kararıyor. Kaç tane engelli tanıdınız, hangi birinin kararmış dünyasına ışık oldunuz? Hani bana diyorsunuz ya, sen olayı kişiselleştiriyorsun diye, Türkiye’de ne kadar mağdur engelli var biliyor musunuz? Biliyor musun kaç tane annenin “ya Rabbi evladımı kimselere emanet edemem, onun canını almadan benim canım alma” diye dua eden kaç tane anne-baba tanıdınız? Yapmayın Allah aşkına, merhameti çatlatmayın. Çatlatmayın ki bir gün size de lazım olsun.
Lütfen, istirham ediyorum, bana özelden yazmayın, gazetenin altına yazın yorumlarınızı ki herkes görsün, okusun, biraz da engelliler gündem olsun, ne kaybedersiniz?
Haydi kalın sağlıcakla, selam dua ile….
