Teknolojinin bu kadar hızlı gelişmediği dönemlerdi. Çok güzel dostluklar, hoş sohbetlerin yapıldığı ortamlarda büyüdük. Ortaokuldan ve mahalleden arkadaşım Oğuz ve abisi Yavuz vardı mesela. Birlikte tanıdık düğünlerine gider ben saz Yavuz ağabey darbuka çalardı. Bazen de birlikte ders yapardık. İlk okul ve liseden arkadaşım Faruk harika resimler yapardı ben hayranlıkla izlerdim. Yine liseden Aydın ve Mustafa’yla hafta da bir iki kez bir birimizin evlerinde kalıp sabaha kadar ders ve sohbet yapardık.
Teknolojiye karşı değiliz elbette ancak ne var ki Bolu beyinin tarihe not düşülen “tüfek icat oldu, mertlik bozuldu” sözünün günümüz versiyonunu yaşadığımız da bir vakıa. Teknoloji gelişti dostluklar bozuldu diyebiliriz fevkalade. Bozulan sadece dostluklar değil bütün hayatımız sil baştan adeta. Lakin geçiş süreci Türkiye’nin kayıp yılları gibi geliyor bana.
Gebze’ye ilk geldiğim 90’lı yılların başı, Demir otelde kalıyorum. Cuma pazarına alışverişe gittim kendime iç çamaşırı almaya. Pazarcının biri “kullan at mı olacak, kalite mi” diye sorduğun da çok şaşırmıştım. Kıyafet konusunda hayatım boyunca böyle bir kavramla karşılaşmadım. Meğer gemide çalışan personellerin çamaşır yıkamaya fırsatları olmadığı için alışverişe geldiklerinde hamama girip kullan at çamaşırlarını değişip gemiye dönüyorlarmış.
Ömrünü teknolojik nimetlerin rehavetinde kaybolup tüketmeye adamış günümüz insanın da dostluk anlayışı kullan at ilişkilere benziyor. Akraba ilişkileri, kardeşlik ilişkileri, komşuluk ilişkileri kısaca toplumsal ilişkilerimizin hepsi kullan at formatıyla yeniden şekillendi. İhtiyaç duyduğun kadar akraba, lazım olduğu kadar arkadaş işin bitene kadar dayıyı kullan at ilişkileri. Hele şu salgın sürecinde tamamen kapalı devre bir hayata kendimizi mahkûm ettik adeta. Bu süreçte elimizdeki teknolojik imkânları da ilişkilerimizi canlı ve diri tutmak için kullanmıyoruz. Korkarım ki salgın sonrası emoji toplumu haline gelmeyiz.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
