Çok yazılar yazdım, sayısız fotoğraf çektim. Bazı yazıları yazmakta çok zorlandım. Şurası bir gerçek ki en çok zorlandığım yazı bu olsa gerek.
Cuma akşamı bir konferansa katılmıştım ve niyetim konferanstaki bilgileri paylaşmaktı. Fakat cumartesi günü yeğenimin üniversiteli arkadaşlarıyla katıldığım yardım konvoyu beni derinden teessür etti. Bu koca yürekli insanları yazmazsam olmaz dedim kendi kendime.
Her biri Ankara’nın çeşitli üniversitelerinde, ülkenin çeşitli vilayetlerinden bu okullarda okumaya gelen bir avuç koca yürekli insanlar. Üniversiteyi bitirmiş iş arayanlar, çeşitli kurumlarda çalışanlar da var koca yürekli insanlar arasında. Hepsinin tek ve ortak özelliği ülkemizde bulunan muhacir yetimlere sahip çıkıp yardım etmek.
Koca yürekli diyorum zira yaşları ve bedenleri küçük ama kocaman yürekli insanlar. Koca yürekli diyorum, bir kısmı halen üniversitede öğrenci olmasına, hafta sonları ders çalışma ve dinlenme ihtiyacını karşılamak varken onlar gönüllerini bu yetimlere açıp onlara hoş vakit geçirtme telaşında koca yürekli insanlar. Koca yürekli diyorum, bir kısmı da mezun olmuş iş arıyor ama işsizliğini bahane etmeyip haftanın bir günü de olsa bu koca yüreklerini minik bedenlere ayırarak geçirmeyi yeğliyorlar. Koca yürekli diyorum, bazıları da evli, çoluk çocuk sahibi olmasına karşın, eşlerinden, çocuklarından fedakârlık edip hafta sonunu yetimlerin dertleriyle dertlenmeye ayırıyorlar.
Evet bu bir avuç koca yürekli büyük insanlar Suriye’den, Irak’tan, Afganistan’dan, Somali’den gelen dul kalmış kadınlar ve onların yetim çocuklarıyla ilgileniyor, kadınlara kocasızlığı, çocuklara babasızlığı unutturarak savaşın vahşi izlerini bir nebze silmeye çalışıyorlar bu koca yürekli insanlar. Şahsım ve gazetem adına bu koca yürekli insanları en kalbi duygularımla tebrik ediyorum.
Bendeniz de bu kareleri yüreğim parçalanarak hüzünle ve sevinçle takip ettim. Hüzünle takip ettim zira gerçekten yürek yakan karelerdi bunlar. Çoğu zaman deklanşöre basarken ellerim titredi. Gençlerin çocuklara sarılışı, çocukların onları candan kucaklamaları unutulur kareler değil hiç şüphesiz. Bu sevinç kısmıydı. Bir de hüzün kısmı var ki bunları günlerce yazsam anlatmam mümkün değil, fırsat buldukça da yazacağım. Ama isminin Çağrı olduğunu öğrendiğim kardeşimin şu feryadını ve projesinin de paylaşmadan edemeyeceğim. Sosyal hizmetler bölümü mezunu Çağrı kardeşim, biz bunlara sahip çıkıp ilgilenmezsek ileri de bu çocuklar büyük sorun ve tehlike olmaya başlar diyor. Okullardan kendilerine bir sınıf açtıkları takdirde arkadaşlarıyla bu çocuklara ders vereceklerini söylemişler ve fakat çeşitli bürokratik engellerden dolayı kabul görmemiş. Sizlere ileriki yazılarımızda da bahsedeceğim işi organize eden Saadettin bey misafirhane olarak kullandıkları bir odayı kendilerine vereceklerini söyledi. Bizde buradan yardım severlere duyurmuş olalım, bu gençlerin diğer ihtiyaçlarını karşılayıp bu sınıfı açmalarına yardımcı olsunlar.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
