Bırakamadığım iki şey var hayatımda. Biri namaz diğeri yazı yazmak. Sakın yanlış anlaşılmasın namazı böbürlenmek için söylemiyorum. Cennette huri kızları var bol sevap kazanayım falan gibi bir hayalimde yok. Namazdan da yazmaktan da ücret beklentim yok aldığımda yok. Her şeyi doğru dürüst yapamayan benim gibi aciz bir kulu kusursuz yaratan Rabbimin emeğine saygım gereği minnettarlığımın ifadesidir namaz.
Yazmak insanlığa karşı sorumluluğumun gereğidir. Hayatım boyunca her işten anlarım, ne iş olursa yaparım mantığıyla hareket etmedim. Yapabileceğim işlere emek harcadım, zaman harcadım, öyle ki çoğu zaman gecem gündüzüme karıştı. Okudum, araştırdım insana ve insanlığa en faydalısını bulup insanlarla paylaşmak istedim. Kendi çapımda bunu yapabildiğimi de düşünüyor, buna inanıyorum.
Yaptığım sadece bu iki şey değil elbet ancak ne var ki bu ikisi çoğu yerde bir biriyle çatıştığı da oluyor. Mesela uykusuz gecelerde sabah namazını kaçırdığım da olmuyor değil. Hem oku hem yaz hem de namazları aksatmamaya çalışmaktan sağlığımı zorladığımın da farkındayım. Aynen şimdi olduğu gibi. Bu yüzden de bazen yazılar aksıyor.
Bunları laf olsun diye söylemiyorum hiç şüphesiz. Herkesin saygı duyulması gereken bir emeği olması gerektiğini hatta olduğunu düşünüyorum. Ancak ne var ki saygı ve emek gibi manevi dinamiklerin yerini para ve rahat hayat anlayışı aldığında emek ortada mahzun kalıyor kimse kimsenin emeğine saygı duymuyor. Saygının olmadığı yerde herkes bir birini varlığıyla ölçüyor. Varlığın hangi emeğin karşılığı olduğuna bakılmaksızın hem de. Adam gibi para kazanmasan da paran kadar adam oluyorsun itibar görüyorsun. Böyle bir toplumda mutlu olunmaz huzur bulunmaz. Başkalarının emeği üzerinden mutluluk devşireni de başka devşirmeler mutsuz etmek için hazır kıta bekliyor olurlar. Emeği sömürü sisteminin dişlileri arasında insan öğütür gideriz. Sanırım rahatsızlığım nüksetti, bana müsaade. Okuyup okutmanız dileğiye.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
