80’li yıllarda diyaneti eleştiriyorduk hutbelerde çiçek, böcek, yeşili koru doğayı sev edebiyatı yapıyor diye. Tamam, bunlarda olsun ama diyanetin bundan daha önemli konuları işlemesi gerekirdi. Fıtratta olan inandığı Allah’ı Kur’an ışığında anlatmalıydı topluma. İmanın sorumluluklarının ne olduğunu, emanet olarak verilen iradenin sorumluluğunu nasıl yerine getirileceği gibi konular daha öncelikli olmalıydı. Ama öyle yapmadılar, insanları camilerde sürü gibi avuttular.
Kimse bana siyaset okumasın. Günümüz siyasetinde de çiçek, böcek edebiyatıyla toplumun asıl gündeminden uzak, kendi ürettikleri suni gündemlerle insanlar oyalanıyor. Doğruları dile getirmeye kalkarsanız ya sansür yersiniz, ya dışlanır ya da uzaklaştırılır onuncu köy aramaya mahkûm bırakılırsınız. Toplum mühendisleri insanları böyle bir trende soktuğu için haklılığınıza referans da bulmakta zorlanırsınız. Yazarsınız böcek çiçek siyasi yazıları herkesi, her kesimi memnun edersiniz. Tabi vicdanınız rahat ederse!
Birileri benim siyasette tarafgirlik yaptığımı zannediyor sanırım. Oysa bu köşeden defalarca siyaset yazıları yazmak istemediğimi de yazdım. Siyaset her ne kadar çözüm üretme sanatı olsa da bu sanatı icra edecek sanat ruhlu siyasetçi çokta göremedim ben. Geçmişte diyaneti eleştirmemizdeki haklılığın geldiği noktadayız. İnsanlara iki tane ilah öğretildi. Biri, işte Ramazanlarda bayramlar da, bir de zorda darda kalındığında el açıp yardım çağrısı yaptığı Allah. Diğeri de her şeyin alım gücü haline getirilen para. Hayatın merkezine parayı ilahlaştırıp koyarsanız dini de siyaseti de manipüle eder hiçbir sorunu çözemezsiniz.
Türkiye de en önemli sorun iktidar değil sistem ve ahlaktır. Sistemin de en önemli saç ayağı olan iktidarın eleştirilmesi siyasetin doğasında var. Bu fakir köşesinde iktidarı eleştiren çok yazılar yazdı. Hakkaniyet çerçevesinde yaptığı iyi işleri de takdir eden yazıları mevcut. Muhalefetin performansı halkın lehine iktidarlarda gördüğü yanlışları dile getirip çözüm önerilerini kamuoyuyla paylaşmaya bağlı. Bugüne kadar muhalefetler hep eleştirdi ama çözüm önerilerini paylaşmadı. Bu da siyasetin doğal gereği gibi görünse de iktidara aday siyasilerin bunu yapması hiçbir zaman artı olarak dönmedi kendilerine.
Vatandaşlar olarak bizler de siyasilerden ve partilerinden sisteme ve ahlaki yozlaşmaya çözüm önerilerini görmedik. Çünkü yararlandıkları sistemi değiştirmek hiç birinin işine gelmiyor. Dünya ülkeleri arasında en fazla siyasi parti oranı 15 ila 20 arası. Bizde ise 2023 itibariyle etkin durumda 122 siyasi parti bulunmakta. İşin enteresan yönü ise her partinin az ya da çok üyesi ve savunucusu var. Bu da gösteriyor ki bu kadar farklı fikir ayrılıkları toplumsal mutabakatı sağlamaya yetmiyor. Böyle toplumlarda ahlaki değerleri tesis etmekte kolay olmasa gerek.
Devletin dini adalet diye bir kavram var. İktidar partisinin de adı adaletle başlıyor. Gelin görün ki çok sesli ülkede adaleti uygulayamıyorlar. Ya kanunlar eksik yazılıyor ya da kanunları takmayanların arkasında başka siyasiler var. Veya emniyet ve yargı görevini tam yapmıyor. Yüzlerce çıkarılan kanunlara rağmen suç oranında azalma olmadığı gibi aksine artış var ve toplumsal huzur bir türlü sağlanamıyor. Trafik terörü, kadın cinayetleri sokak kavgaları önlenemiyor.
Geçtiğimiz cumartesi semt pazarındayım. Pazarcı patates 5 lira diye etiket asmış. Vatandaşlarda kuyrukta. Kadının bir tanesi epey bekledikten sonra “kardeşim iki kilo da bana versene, sabah beri bekliyorum” dedi. 4 kilodan az vermiyoruz deyince kadın sinirle niye mikropluk yapıyorsunuz, şunu baştan söyleyip insanları boşa bekletmeseniz ya dedi. Pazarcı genç eline büyükçe patatesi alıp ne diyon sen, patatesi kafana indiririm dedi.
Ben müdahil olup, hop delikanlı yavaş ol biraz dedim. Tezgahın üstünden atlayıp üzerime yürüdü. Ben de burası dağ başımı sen kim oluyorsun. Hukuk gereğini yapar dedim ve önce polisi sonrada zabıtayı aradım. Onlar gelene kadar vatandaşlar da beni fikrimden vazgeçirmeye uğraşıyor, bunlar mafya, bıçak falan çekerler canından olursun diyorlar. Polis de darbe var mı diye sorar. İlla bıçak mı yememiz lazım, başarısız bir saldırı var, küfür var hakaret var dedim. Özür dilesin barışın, şimdi götürsem mahkemelerle uğraşırsın diye vazgeçirmeye çalışıyor. Kendilerine 5271 sayılı ceza muhakemesi kanunu hatırlatıyorum. O değişti, şimdi bizim eskisi gibi yetkimiz yok derler. Hem savcı da ifadesini alıp bırakacak, vazgeç diyor.
Anlayacağınız mahkeme sokak ortasında kuruldu, hüküm verildi, vazgeç. Gelelim zabıtaya, pazarın girişinde ofisleri var. Gittim, içeri de orta yaşlı bir zabıta. Durumu anlattım, arkadaşlar namaza gitti gelince göndereyim diyor beyimiz. Yani kendisi kapıyı çekip gelemiyor. Tabi arkadaşlar dediği zabıtalar da namazı bitirip gelemediler bir türlü. Sanki teravih namazı kılıyorlar. Daha önce de birkaç olaya şahit olmuş zabıtalara bilgi verdim ama gereğini yapmadılar. Bizimkisi de bir umut işte. Demokratik hukuk devletiyiz ya.
Yaşım itibariyle önceki dönemlerde bundan daha beter olaylarlada karşılaştığım için sistemi eleştirmediğimiz sürece, ahlaki değerleri toplumda tesis etmediğimiz müddetçe iktidar değişikliklerinin yaramıza merhem olamayacağına kanaat getirdim. Halk arasında endişeyle dile getirilen bir deyim var, gelen gideni aratır diye. İnşallah huzur ve güvenden başka bir şey aramayız.
Hadi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
