Eskilerin bir sözü vardı, dışına baktım yeşil türbe içine baktım estağfurullah tövbe”. Ben de kendimi içten yanmalı motor diye tabir ederim. İçimdeki yangını kimse görmez ama dış görünüşümle değerlendirir. Öyle diyor geçenler de kardeşimizin birisi, “keşke senin gibi emekli olsam da yazı yazsam, saz çalıp türkü söylesem.” Hiç bir şey göründüğü gibi değil oysa.
Kimileri de ekonomik bunalıma girince bizi masa başında çok rahat para kazandı sanıyor. Keyfince gezip eğlenip dara düşünce bizi de keyiften çatladığımızı zannediyor. Birileri keyfince eğlenirken birileri sıkıntı çekiliyor zannediyorlar. Herkesin kendince çektiği sıkıntıları var, sadece birilerinin öncelediği diğerinden farklı. Kimileri gezmeyi, eğlenmeyi önceler sonra sıkıntısını çeker. Kimileri gezip eğlenmeden sıkıntı çeker. Sonuçta herkes bir şeylerin sıkıntısını çeker de siz benimkini en az 50-100’le çarpıp ona göre değerlendirin diye bunları yazıyorum. Sizde iyi okuyun.
Öncelikle şunun altını kalın harflerle belirteyim anasız babasız gibi büyüdüm desem yeridir. Genç yaşta hayata atıldığımda da ne yanımda ne arkamda ne anam ne de babam vardı. Üstelikte işitme engelliydim. Kimi zaman duydum kimi zaman duymuş gibi yapıp geçiştirdim hayatı. Zararlarını da çok acı ödeyerek. Zira çıkar ve menfaat özürlüler tarafından çok istismar edildim. Sonradan iki evladımda da işitme sorunu çıktı. Sıkıntılarımı 50-100 ile çarpın demem bundan.
Ben çocuklarıma okula başlamadan cihazlarını aldım, iyi bir eğitim alabilmeleri için elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım. Anam babam yok demem de bu yüzden, çünkü bana kimse cihaz alıp iyi okullarda okusun diye düşünmedi. Kendime cihazı 38 yaşımda alabildim ama epey kullanamadım. Hem iyisi değildi hem de iki kulağa da olmayınca performans sağlayamıyordum. Toplantılarda zaruretten takıyordum, çalışırken çıkarıyordum. Yanılmıyorsam 2012 den sonra çocuktan çıkan cihazı da diğer kulağıma ayarlatıp kullanmaya başladım.
Biraz daha iyisini 2018 de Ankara’ya göreve gelmeden önce alabildim, yine de en iyisi değildi. Ama idare ediyorduk. Zaten biz hayatı hep idare ede ede geçirdik. Normalde devletin pil parası bile ödemesi gerekirken pilleri de yine cebimizden alıyoruz. 2023’ün Şubatında kulağımdaki cihazlarında süresi doluyor. En iyileri 10 bin liradan başlıyor 45-50 bin liraya kadar cihaz var. Bir emekli bu paraya nasıl cihaz alsın. Üstelik iki kulağa almak gerçekten zulüm.
Birileri de gezip, tozup eğlenip pahalılıktan dem vuruyor. Üstelik “sende çok pahalısını almayıver” deniliyor. Yok anam yok, en pahalısını falan istediğimiz yok. Normalini bile alamıyoruz. Alamıyoruz almasına, sizin gezip tozmanıza da bir şey dediğimiz yok lakin bizim hayatımızı tozpembeymiş gibi görmekten de vazgeçin.
Evet gece gündüz çok çalıştım ama hakkım olanı yine de alamadım. Tek güvencem helal kazanmak helal yolda harcamak. İnsanın ağrına giden, gerek Gebze’de olsun gerek Ankara’ya geldiğim de olsun şu fakir halimle bile yine de elimden geldiğince elimdeki lokmayı paylaştım, çoklarına yardım da ettim. Kimseden de yardım beklediğim yok. Gölge etmeyin başka ihsan istemez.
Ve ısrarla bu köşeden şunu söylüyorum, toplumsal ahlakı çıkar ve menfaat uğruna yok edersek, Allah ve ahiret inancını zevki sefamıza alet edersek, kardeşliği, komşuluğu, sevgiyi muhabbeti kendi rahatımız için terk edersek bütün bunların suçlusu siyasiler demek, tek suçlu Erdoğan demekle hiçbir sorunu çözemezsiniz. Topluca yaşamak zorunda olabiliriz ama herkes tek geldiği hayattan yine tek başına gidiyor. Hiç şüphesiz ki hesabı da herkes tek başına verecek. Birbirinizin cehennemine odun taşımak yerine cennetinize sevgi taşıyın.
Gündem çok hızlı akıyor. Yazılmayı bekleyen öyle çok şey var ama biz yaşlanıyoruz, yükümüz de hala hafiflemedi. O yüzden bazı yazılar ister istemez gündem dışı kalıyor. Ama önemli değil zira toplumsal olayların gündemini halk değil üst akıllılar belirliyor ya ister istemez temcit pilavı gibi tekrar önümüze sürüyorlar. İki haftadır yazmayı düşünüp yazamadığım “cinsiyetçi cinsler” bir sonrakine nasip olur inşallah. Bu yazıya başlamamış olsaydım taksimdeki terör eylemine ayırırdım. Lakin o konuda da çok şeyler söyledik de devletin hesapları başka.
Ben gönülden geçeni söyleyeyim. Kesin bilinen suçların öyle 15-20 yılla geçiştirilmesi bu tür menfur olayları bitirmiyor maalesef. Bu konuda iktidarın iki çekincesi olduğunu düşünüyorum. Birisi AB ile uyum yasaları doğrultusunda idam cezasının getirilemediği. Diğeri ise geçmişte yaşanan yargılama facialarının tekrar yaşanmaması. Siz bakmayın yargı bağımsız sloganlarına. Herkesin bağlı olduğu veya gönül bağı olduğu bir yerler var. Öyle olmasa CHP’li vekiller mahkemeyi basıp tehditler savurabilir mi? Önce vicdanlara hakim olacak hukuk adamları yetiştireceksiniz ki arkasından böyle çirkin saldırıları yapanlara idam cezası uygulayacaksın. Bu vesileyle terörün her türlüsünü lanetliyorum. Hayatını kaybeden vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet geride kalanlarına Sabr-ı cemil niyaz ediyorum. Yaralılarımıza da şafi ismiyle sağanak sağanak şifalar diliyorum.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
