İsyandaki İnsan

Geçen ki yazımızda “nisyandaki insan”ı açıklamıştık. Bugün de aynı kökten gelen isyandaki insana biraz değinelim istedik. Malumunuz “nisyan” unutmak demekti. Aynı kökten gelen “isyan” ise, ayaklanma, başkaldırma itaat etmeme gibi anlamlara gelmektedir.

Rabbine verdiği sözü unutan Adem isyan eden İblisin şeytanlığına uyarak küçücük bir nimet uğruna bütün cenneti terk ediyordu. Unutmak ve isyan da Ademi beşere miras olarak kalacaktı. Öyle ki, kendisinden sonra binlerce uyarıcı gelecek ama o nisyana ve isyana devam edecekti. Peki, ama neden?

Kendisini cennetten eden sebepler ne ise dünyadaki sebepler de oydu. Cennetten kovulan Ademoğlu cennet özlemiyle dünyasını cennet gibi yaşamak istiyordu. Ancak yine unuttuğu bir şey vardı; dünya hayatı kısa, imkânlar kısıtlı ihtiyaçlar sınırsızdı. İnsanoğlu için imkânları paylaşmaktan başka çare yoktu. Ancak ne var ki dünya nimetleri çok tatlıydı ve elde etmesi çok zordu. Zorluğuna katlandığı nimeti paylaşmakta kolay olmuyordu. 

Zıvanadan çıkma noktası da burasıydı, haktan kopuş noktası yani. Hem zorluklara katlanacak hem de paylaşacaktın, olacak işte değildi insan için. Hem kendisi diğerlerinden farklıydı, akıllıydı zekiydi. Herkesten daha fazla hak ediyordu dünya nimetlerinden daha fazla yararlanmak. Hatta şeytanca fikirler geliyordu aklına. Hem dünyanın keyfini çıkaracak hem de birçok zorlukları başka hemcinslerine yükleyecekti. 

Bir kere unutup isyana düşmeye gör artık gerisi çorap söküğü gibi gelir. Önündeki tek engel öldükten sonra ki hayat. Onun da formüllerini bulmakta gecikmedi insanoğlu. Keskin iki formülden birini tercih edecekti sadece. İsyanın da ileri gidip inkâr da edecek, böyle vicdanını rahatlatıp rahat da bir hayat sürecek. Ya da öldükten sonra da cennete gitmenin ara formüllerini icat edecekti ve öyle de yaptı. Düşünsenize, dolandırıcıları, hırsızları arsızları bile cennete götüren din tüccarları var. Biraz ibadetleri olanlara da cennet çantada keklik.

Ne var ki bu uyanıkça düşüncelerde isyanoğlunu (yani insan) mutlu etmeye yetmedi. Çünkü kendi gibi düşünen birçok paydaşları vardı ve paylaşmak keyifleri kaçırırdı. Ya sinsice planlar yapıp paydaşlarını sömürecek ya da onları düşman ilan edip bir bir yok edecek. Başka türlü rahat edemezdi insan. 

Bugün yaşadığımız dünyanın hali pür melali bundan başkası değil. Dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan olunduğu gibi ahiretteki cenneti de kaybetmek gibi bir şey. Unutarak isyanla başlayan dünya serüveni dünyayı içinde yaşanmayacak bir mekâna çevirmekten başka bir işe yaramadı. İsyanın bedeli ağırdı ama kimse de kafasını avuçlarının içine alıp düşünmüyor. Nereden geldik, nereye gidiyoruz bütün bu nimetler için isyan etmeye değer mi? Üstelik Rabbinin nimetlerini yalanlayarak! (Rahman-55)

Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…