Tıbbi olarak böyle bir tanımla var. Şüphesiz ki bu tanımlama hekimlerimize gelen hastalardan elde edilen verilerin ortaya çıkardığı bir sonuç ve doğrudur. Ancak ne var ki hekimlerimizin uyguladığı tedavi çoğu kez hastalara verilen psikoloji ilaçlarıyla yapılmakta. Yani sonucun bir tedavisi. Oysa hastalığın ortaya çıkış sebepleriyle ilgili hekimlerden ziyade toplumsal çözümler üretmek gerekir. Tabi bunun içinde sorunun kaynağına inmek.
Bendeniz hiperaktif çocuk tanımlamasına katılmıyorum. Hiperaktif çocuk yoktur aşırı ilgili veya aşırı ilgisiz çocuk var diyorum. Merak edilmesin bizim bu tespitimizde toplumsal olaylardan elde edilen verilere dayalı bir tespit. Bir tarafta her istediği alınarak şımartılmış çocuklar diğer tarafta doğru dürüst bir oyuncağı dahi olmayan çocuklar. Her istediği alınanla her şey alınmayanların imkan/imkansızlıktan dolayı olduğunu da düşünmüyorum.
90’lı yıllarda doğan çocuklar adeta bilgisayar, cep telefonu tablet gibi teknolojinin kucağına doğdular. Çocuklukların da bu teknolojilere hemen sahip olamasalar da ileriki yaşlarında bir şekilde bunları çok rahat elde etmeyi başardılar. Şimdi bu çocuklar ebeveyn oldular ve çocukları teknolojiyle birlikte doğuyorlar. Yani yeni nesil gözünü açar açmaz teknolojiyi görüyor karşısında. Bir anlamda çocukları ebeveynleri ve okul değil internet büyütüyor. Siz bu çocuklardan sakin, mülayim bireyler olmasını beklemeyin.
Eskiden bunlar yok muydu, elbette varlardı. Ancak sayıları bugün ki kadar çok fazla değildi. Dikkat ettiniz mi bilmiyorum boşanmalar da eskiye nazaran en az on kat arttı. Eskiden insanların evde, iş de bahçede, mahallede vs yaptıkları ve oyalanacakları çok meşguliyetleri vardı. Şimdiler de ise komşuluklar öldü kimse kimseye selam vermez oldu. Çocuklar mı? Onlar teknolojide kayboldu, ele avuca sığmaz oldu. Erkeklerimiz birer canavar kadınlar da kurbanları oldu. Ailecek psikolojik ilaçların müptelası süper aktif aileler olduk.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
