Hayatın en hakiki gerçeği ölüm, lakin çoğu bunu kendisine çok uzak görerek yaşamayı tercih eder. Oysa doğumla başlar ölüm yolculuğu. İnsanoğlu var olma kategorisinde mutlu yıllar diye kutsar bunu. Hâlbuki her geçen gün kendisine verilen ömrün eksilmesinden ibarettir hayat.
Hayat ve ölüm, bir birinin zıt ikizleri. Biri varsa diğeri de var. Hayat, içinde yaşadığımız varlık âlemi olan dünya ile sınırlı. Ölüm, hayatın işaret fişeği. Bir gerçeği anlatır bizlere. Yok oluşun acı bir hikayesi değil ölüm, her türlü lezzetten haz duyan bedenimizin sınırlarını çizen hayat ölçeğidir.
Öyle ya! Hayat, yatak odasıyla banyo, mutfakla ile tuvalet arasında gidip gelmek gibi sığ bir anlayış olamazdı, olmamalıdır da. Para, makam şehvet duygusunun önünü ölümden başka ne kesebilir ki?
Bir büyüğümüz, yaşlılar sıra sıra gençler ara sıra gidiyor öbür tarafa derdi. Vurdumduymaz yaşayanların çoğu yaşlanıp sıra bekliyor olsalar gerek. Yaşlanmak ölümün habercisi değil. Anlamsız süren bir hayat demektir. Hayatı anlamadan geçen her dakika zaten ölüdür.
Ölmeden ölümü öldürmek hayattır. Genç ya da yaşlanınca ölümün kapısını mutlaka çalacağını bilerek yaşamaktır. Her şeyden önemlisi bunun bütün varlık âlemi için geçerli olduğunu bilmek.
Neyi değiştirir ki ölüm gerçeğini bilmek?
Hakkına razı olmayı öğretir ölüm. Tükettiğin kadar üretmeyi, ürettiğin kadar tüketmeyi anlatır ölüm sana. Hak etmediğini elde etmeye kalkmak onun ebedi senin elinde olacağı anlamına gelmediğini anlatır ölüm. Hak ederek elde ettiklerinde bile mazlumun hakkı olduğunu öğretir ölüm. Çalmanın, çırpmanın, tecavüzün öldürdüğü vicdanın bir gün senin de ölümün olacağını anlatır ölüm sana. Eline, diline beline sahip ol der ölüm.
Benim bunlara karnım tok gözüm aç diyorsan insanca bakamadığın gözünü ölüm öbür tarafa açar, sende gerçekle yüzleşirsin. Öldüremediğin dünya hırsını ölüm öldürür. Anlayamadığın hayat zaten ölüydü şimdi iki kere öldün.
Selam olsun ölmeden ölümü öldürenlere.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
