Çocuklukta kaldı bayram sabahı, çocukken güzeldi bütün bayramlar. Benim gibi çocukluğunu yaşayamayanlar için bayramın sevinci de olmadı hiçbir zaman. Yaşayamadığım bayram sabahlarını çocuklarıma yaşatayım istedim, o da olmadı. Gurbette büyüdü benim çocuklarım. Kimse bilmedi nasıl büyüdüler, nasıl yürüdüler. 

Öyle böyle geçti zaman. Bizim için sevinçlere doğmadı bayram sabahları. Uzaktayız dedim, onun içindir dedim avuttum çocuklarımı ve kendimi. Ama asıl sebep bu değildi, insan insandan uzaklaşıyor, insanlıktan uzaklaşıyordu. Buydu asıl neden. Hiçbir zaman gerçeğini öğrenemediğimiz dinin bayramı da gerçek olmuyordu bizim için. Ama adı bayramdı ya, avutuyorduk kendimizi.

Yıllar sonra doğup büyüdüğüm topraklara gelince anladım bunu. Ne geçmişten eser kalmış ne de geleceğe bakan bir umut. Geleceğimizin geçmişte çalındığını yeni fark ettim, geçmişime ah ettim. Her bayramın ardından umut diye boşa koşmuşuz. Kişisel hesaplara, menfaatlere çıkarlara kurban edilmiş bayramlarımız. Geriye et ve deri kavgası kalmış. Kim bilir belki de İlahi adalet bu yüzden bayram namazlarının ve bayram sabahlarının önünü kesti.

Ve bir umutsuz ve mutsuz bayrama daha kavuştuk. Büyüklerin nefislerine kurban edilmiş bir bayrama. Çocuklar yine mahsun, yine boyunlar bükük ve yine gözleri yaşlı. Salgında mıyız çıktık mı belli değil. Bazıları salgında bile bayram havasında yaşadı çalınan umutların üstünde. Umutları çalınanlar hala salgın modunda. Bayramlar hiç uğramadı onların mahallesine. Aynı mahallenin çocukları kadar sevinçleri yok yüzlerinde. Anasız babasız yıkılan yuvalardaki çocukların mutlu bayramları yok. Seslerini de duyan yok. Bayram sabahının kara bulutları onların üzerine doğmaya hazırlanıyor. 

Okuduğu kitabı anlamayanlar hayatın önlerine çıkardığını nasıl anlasın? Yaz aylarındaki kurban bayramlarını da gördük, ya bayram günü ya hemen ardından yağan yağmurlar ile birlikte. Bu bayram geçen senekinden daha da sıcak olacak. Hem de bayram sonuna kadar. Gökyüzü de kurbanlara ağlamıyor artık. İnsanoğlunun gözyaşlarını kuruttuğu vicdan damarları gibi sanki.  

Şimdi bayramlar da ağlama vakti. Çocuklar ağlamasın, garipler, yetimler kimsesizler ağlamasın diye körelen vicdanların kapaklarını açıp hıçkırıklara boğulma vakti. Gözyaşlarımızı yağmur duasına salma vakti. İlahi emirlerin bayramına uyanma vakti. Gözyaşları eşliğinde bayramı karşılama vakti vakit. Çocukların umutlarını yeşertme vakti olsun bayramlarınız. Büyüklük inatlarınızı bırakıp çocukların mutlu bayram sabahlarına uyanmasına aksın artık gözyaşları. Bütün mesele et mi? Afiyet olsun, buruk bayramlarınız kutlu olsun.

Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…

Not: Bugün Beyaz Zenci’yi yazacaktım, zaten kaçmış olan bayramın tadı kaçmasın diye bayram sonuna bıraktık.