Otuz yıla yakın çalıştığım kurumdan emeklilik nedeniyle ayrıldım.
Severek ve dolu dolu çalışmayla geçen koskoca otuz yıl, dile kolay.
Niye emekli olduk?
Olması gerekiyordu, olmam gerekiyordu, olduk.
Bununla ilgili yazacak çok şeylerimiz var, sırası gelince onlar da yazılacak.
Peki şimdi ne olacak?
Otuz yılımı verdiğim meslek benim iaşemi temin ettiğim bir meslekti, az çok nasibimiz olanı kazandık.
Çocukluk ve gençlik yıllarımız çok haksızlığa uğramakla geçti, hoş mesleki hayatım da aynı hakeza.
Bu yüzden hukuk okumayı çok istedim, imkanlarım el vermedi, iyi ki de vermemiş.
Asıl işimi yaptığım dönemlerde gazetecilikle tanıştım. Yabancısı da değildim aslında.
Liseyi bitirdiğim yıllarda Milli gazete ve Yeni Devir gazetelerini dağıtmaya başladık sayılır bu mesleğe.
Askerlik yıllarımda İstihbaratta basın incelemedeydim.
Yani gazetecilik benim yan dalım gibi bir meslekti. Bu meslekten hiçbir zaman para kazanmayı düşünmedim.
Yamak benim hayat tarzım, aşkımdı adeta.
2006 ‘da başladığım aktif yazı hayatımda da birçok engelle karşılaştım.
Herkes mesai saatinde aktif ticaret yaparken benim evde e gündüzüme katıp yazdığım yazıları engellemeye kalktılar.
Bu yüzden uzun yıllar Ahmed Beyzade olarak yazmak zorunda kaldım.
Emekliliğimle birlikte ellerimden prangaların kalktığına inandım, inşallah ayaklarımdaki de kalkar.
Öğrendiğim, inandığım evrensel doğruları sizlerle paylaşmak için hep bu günleri bekledim.
Bakalım ne kadar başarılı olacağız, ne kadar doğruları yazacağız, bunu zaman gösterecek.
Ama ben sizlere bundan böyle Ahmet Demirkaya olarak yazmaya devam edeceğim.
Tabi ki insanız ve beşeriz. Elbette ki bizimde hatalarımız olacaktır, bunu üslubuna göre eleştiren herkesin eleştirisini de dikkate alacağımdan şüpheniz olmasın.
Güzel bir geleceğin inşası için bizde arız diyorsanız, biz vira bismillah diyerek başlıyoruz, sizde katkılarınızı esirgemeyin.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
