Evet yıllardır dilimizde var bu güzel söz; ‘Ezan dinmez bayrak inmez’
Hani özellikle sabahları daha bir başka nida ile kulakların pasını siler ya ezan.
Hani müezzin Allah-u Ekber diye başladığında ‘Aziz Allah’ deriz ya.  Hani ezan okunurken toplarız ayaklarımızı, açıksa TV veya radyo sesi kısarız veya kendimizi kısar, susar ezanı dinleriz.
Sonra içimize işler o güzel nidalar ve yalan dünyayı 3 dakikada olsa unutturup bizi uhrevi güzelliklere çeker. Aklımıza gelir o anda Rabbimiz, Efendimiz (Sav) ve ah yalan dünya deriz ya.
Hani uğruna canlar feda dediğimiz Efendimiz (Sav) gelir aklımıza keşke bizde seninle yaşasaydık bir görebilseydik diye ah çekeriz. İlk ezanın nidasını göklere savuran Bilal-i Habeşi’yi hatırlarız. Ezana kendi imanıyla başka bir lezzet katıp bizlere sunan o güzel yürekli siyah inci gelir aklımıza.
Efendimiz (Sav) vefatının ardından ezan okuyamayan ve ne zaman ‘Muhammeden  Resûlullah’ dese dizleri üzerine çöken o kutlu sahabeyi anarız ezanın yüreklere hitap eden nidasında.
Ve birde bizim bayrağımız vardır. Süzülür gökyüzünde ahenkle dalgalanır. Her baktığımızda, gözlerimizde kırmızı yüreğimizde beyaz bir mutluluk olur. Bir destanla çizilmiştir portresi ve şehitlerin kanından almıştır rengini. Ama sadece kırmızı beyaz olmakla kalmamış vatanın imansal bir simgesi olmuştur.
Hem de ne simge uğrunda binlerce şehit verilmiş binlerce can verilmiş bir simge.. Bazen yolda giderken görürsünüz metrelerce yüksekte ben buradayım diye dalga dalga davet eder sizi kendisine.
Baktığınızda bazen gözleriniz buğulanır o iman ve vatan sevgisiyle.  Sonra çok şükür dersiniz gözleriniz ve yüreğinizle..
İşte böylesi nimetlerimiz var bizim cennet vatanımızda. Baktıkça gurur duyduğumuz dinledikçe onur duyduğumuz. Her ikisi de kutsaldır bize. Her ikisi de dalgalanır gökyüzünde. Aheste aheste işler benliğimize ve ruhumuzla haykırırız ‘Ezan dinmez, bayrak inmez’ diye…
Ya Rabbi ezanlarımızı susturma, bayrağımızı indirme amin.