İnsanlar mutlu, ferah, daha iyi hayat koşullarında yaşayabilmek için ihtiyaç hissettiği en önemli araç olarak parayı görür. Çok para kazanıp çok harcayınca mutlu olacağını, huzurlu olacağını zanneder. Aslında ilk aşamalarda paranın gücünü ve cazibesini görünce tezinin doğru olduğu kanısına varınca daha çok para kazanmak, daha çok para biriktirmek isteği de depreşir. Hiç düşünmez ki çok para harcamak belki bir süre insanı oyalar ama çok para çok insanları da harcamıştır.
Sosyete diye tabir edilen bir avuç burjuvanın magazin medyasındaki şatafatlı yaşantıları koca bir aldatma ve aldanmadan ibarettir. Yaşadıkları bunalımları, sıkıntıları, iç huzursuzluklarını parayla kamufle etmekten başka bir şey değildir. Başka bir ifadeyle, kul aciziyetini, zayıflığını, güçsüzlüğünü paranın arkasına saklanarak kamuya kendini güçlü göstermek ister. Ama para hiçbir zaman ona aradığı huzur ve mutluluğu vermemiştir. Çünkü bilir ki, güç diye biriktirdiği para elinden gidince etrafında dost sandığı herkes de gidecek. Onun için var gücüyle para biriktirir, paranın arkasında kendini kandırır. Her şey para insanı harcadığı zaman ortaya çıkar. Bu sefer de bunalımdan bunalıma atılır, hatta intiharla sonlanan hayatlar çıkar ortaya. Psikolojik bir travma, trajik bir vakıa.
Hayatımın çoğu anı gerçekten çok sıkıntılı geçti. Son birkaç ayım ise tahammül sınırlarını aşan zorluklarla geçiyor. Çoğu yazar kendisiyle alakalı konuları pek yazmak istemez. Hatta yaşadığı zorluklardan hiç bahsetmez. Öyle ya topluma bir şeyler verirken kendiniz çok mükemmel görüneceksiniz. İşte yanlış burada. Paranın arkasına saklananlar gibi kalemin arkasına saklanmanın bir alemi yok. Hepimiz insanız, hepimiz aynı ülkenin kaderiyiz. Ben bu toplumun bir ferdiyim, bu milletin kendisiyim. Bir birimiz anlamak, anlatmak için samimi olmamız gerekir. Bir şeylerin arkasına saklanıp mükemmel görünmenin kimseye bir faydası yok. Ben okuyucuya faydalı bir şeyler vermek istiyorsam aynı havayı soluduğum insanlarla hem hal olmam gerekir.
Bütün bunları niye anlatıyorum biliyor musunuz? Yaşadığımı belirttiğim bu zor süreçte ben dostluğun ne demek olduğunu anladım, dostlar varlığını en ücra hücrelerimde hissettim. Bunu da ne parayla, ne mal-mülkle, ne makamla-mevkiiyle yapmadım, onu hissettim. Çünkü biriktirecek çok param olmadı, ama çok dost biriktirmişim, bunu gördüm. Bu zorlu sürecimde bire bir ilgilenen, imkanlarını seferber eden can dostlarıma hassaten teşekkür ediyorum. Gelemeyip de telefonla arayan-aramayan, sorup-sormayan herkese de teşekkür ediyorum. Ama içlerinde bir tanesi var ki onu burada anmadan geçemeyeceğim. Çok sevip saydığım, bölgemizin de güzide kuruluşlarından birin de yönetici olan bu dostumun hakkımda sarf ettiği ifadeler gerçekten kayda değer sözler; "Ağabey sen çok dirayetli bir insansın. Bunca yaşadığın sıkıntılar, çektiğin acılara rağmen dimdik ayakta durabiliyor, günlük hayatına devam edebiliyorsun. Herkes bunu başaramaya bilir."
Teşekkürler dostum, iyi ki sizleri biriktirmişim.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
