Her takımın ardında bir taraftar grubu vardır.
İyi ya da kötü, az veya çok...
Ama GEBZESPOR’un ardında öyle bir taraftar grubu var ki, azıda çok çoğu da çok.
Herkesin takımı bırakıp gittiği dönemlerde bile kendi ceplerinden para harcayarak futbolcu masrafları, takım masrafları karşılamış ve sayıya önem vermeden sadece var olmakla takımlarına güven vermişlerdir.
Şartların ne olduğuna bakmadan, takımlarını bırakmayan ve her maçta, her yerde tribünde galip gelen arma sevdalılarıydı bunlar.
Çoğu rakibimiz ESKİÇARŞI grubunu görünce ya hayretler içinde baktı ya da ayakta alkışladı.
Bazen Bursa’ya gittiler sokakları inleterek, bazen Edirne’ye gittiler tribün dersleri vererek, bazen de, deplasman da rakip takıma deplasman yaşattılar.
Bazen de arma kokan bir sevda kavgasının içinde boğuşup durdular. Bazen joplandılar. Bazen de gaz bombalarının içinde gözyaşlarına boğuldular. Ama onlar için hiçbir engel GEBZESPOR sevdasının önüne geçemedi.
Her zamanki gibi yerlerinde ve şehrin oldular.
Bu şehire tribünden damga vurup Mor Beyaz sevdaları süzüle süzüle saldılar.
Alınan puanlara veya kupaya değil isme sevdalanmış, karşılıksız sevmiş gönül erleriydi bunlar.
Bazen ceplerinde hiç paraları yoktu, bir simite bir çaya bile razı oldular.
Hatta bir çay parası olan onu da bilet parası veya yol parası yaptı.
Ama tribündeki yerini bırakmadı.
Bazen hava çok soğuktu, tribünler buz gibi havayla eserken, onların yüreklerinden akan sımsıcak GEBZESPOR sevgisi ısıtırdı onları.
Takım sahada onlar tribündeydi.
Ne karlı nede yağmurlu havaya aldırmadan, ne aç nede susuz olduklarına bakmadan, seni asla yalnız bırakmayacağız dercesine avazlarının çıktığı kadar bağırıyorlardı.
HERŞEYE RAĞMEN BİR ADIN KALMALI
