Kemalimiz, Turanımız, Hacımız
Beraberdir sevincimiz, acımız
Mutta davar güden Zeynep bacımız,
Susarsam, hakkını helâl etmesin.
Merhum şairimiz Abdurrahim Karakoç’un Yemin şiirinden bir kıta ile başladım.
İçimde her türlü ırka, her görüşe, her dine sevgi duyarak. İç dünyam, inanışım bunu gerektirdiği için.
Bu gün 10 Kasım idi. Türkiye Cumhuriyeti Devletinin banisi, dünyanın deha olarak kabul ettiği, hatta ve hatta kimi ülkeler de hiçbir ırk bağı olmadığı halde adına parklar, anıtlar inşa edildiği büyük önder Gazi Mustafa kemal Atatürk’ün ahirete irtihalinin 79. Yılı idi. Dün itibariyle izledim, seyrettim, kokladım… Anıtkabir’e ziyaret için tur düzenleyen belediyeler, havada uçuşan beyanlar. Esasen gurur duydum. Kerhen de olsa bu sevgi, 15 Temmuzu yüce Türk Milletini yaşayan iç ve dış düşmanlara karşı dik duruşun abidesidir bence.
Keşke gerçek olabilse, gerçekten sevilse…
Günahı sevabıyla bizim değerimizdir Atatürk…
Çok değil. Bir 10 yıl öncesinde 10 Kasım saat 09.05 de hayat bir dakika dururdu sanki. Bir dakikadan ne olur ki. Bu gün uyardığım insanlar oldu. Katılım sağlaması için. İşeri vardı. Belki yapacağı iş kaçacaktı elinden. Ülkem zarara uğrayacaktı belki. Yine de saygı duyuyorum. Bankamatik memurlarına rağmen, hiçbir şeyin danışılmadığı bir sürü kamu personeline rağmen, şu israfa rağmen.
Kerhen de olsa bu gün seviyor gibi görünenlere de selam olsun. Kerhen sevgi olmayacağına rağmen… Hiç gelmeyen, bulunmayanlar mı? Onlara verilecek selamımız yok. Zira milletine ihanet içindedir onlar.
Benden söylemesi !...
