Evet nereye gidiyoruz diye kendimizi sorgulama fırsatımız pek olmuyor. Rabbimiz bize "fe eyne tezhebun" buyurmuş yani bu gidiş nereye.

İmani boyutundan bakıldığında maalesef bu gidiş iyi bir yere gitmiyor. Çünkü artık amelleri, ibadetleri bıraktık ve toplum olarak maalesef dünyevi kazançlara ve heveslere daha çok yatkın bir hale geldik.

İnsanlık yönünden baktığımızda yine maalesef diyoruz çünkü artık her şey menfaate dökülmüş ve bu menfaatin içinde yüzerek boğulmaya yüz tutmuşuz. Hani derler ya insanlık ölmüş ve o eskidenmiş diye maalesef buda doğru.

Yardıma muhtaç bakılmıyor sadece menfaat var mı yok mu ona bakılıyor. İnsanlar sömürülüyor o eski imce, yardımlaşma usulleri kalmamış herkes kendi derdine düşmüş.

Hâlbuki biz böyle miydik? Nenelerimiz, dedelerimiz bizlere neler anlatırdı insanlığa dair. Kapıya gelen bir misafiri hangisi ağırlayacak diye yarışılırmış. Yemek yedirilmeden, içirilmeden ve yatırılmadan misafir bırakılmazmış öyle bir misafirperverlik varmış.

Aman ne ihtiyacı var diye insanlar birbirini arar sorarmış. Komşusu açken tok yatılmazmış. Birinin sıkıntısı olduğunda diğeri rahat olmazmış. Peki şimdi nasıl? Tam tersi, neredeyse selam bile verilmiyor ki aman benden bir şey ister diye.

Herkes kaçar olmuş birbirinden ve herkes bir dünya telaşına düşmüş sormayın gitsin. İşte bunların hepsinin bir nedeni var o nedende İslam’dan uzak kalmak. Çünkü İslam’dır insana bu güzellikleri veren. Yardımlaşmayı öğreten, vefayı öğreten, merhamet etmeyi ve kendi çıkarın için değil karşındakinin iyiliği için hareket etmeyi öğreten.

Çünkü dinimiz güzellik üzerine kurulmuş, kötülüklerden uzak kalmış ve uzak kalmayı öğütlemiştir. Bunca güzel şeyi bir kenara bırakıp menfi şeylerin peşine düşmek bir Müslümanın ne şiarına ne kişiliğine nede inancına uymaz.

İnşallah bizler tekrar eskisi gibi dinine sarılan ve akraba, komşu, dost, arkadaş herkese şefkatle ve merhametle yaklaşıp menfi çıkarları bir yana koyup kardeşçe yaşayanlardan oluruz..