14 Nisan 2017. Cuma namazını Gebze Çoban Mustafa camiinde eda ettim.
Huzur içinde huzur veren ortam. Cami taşmış. Avlu tıka basa cemaatle dolu. Musallada bir cenaze.
Başında iki kişi. Yüzleri Cemaate dönük vaziyette. Saygı nöbeti tutuyorlar. Üzüntüleri her hallerinden belli. Allah merhuma rahmet, yakınlarına sabr-ı cemil ihsan etsin.
Ezan okunuyor. Nöbettekilerden biri (biraz yaşlıca olan) avlu kapısından dışarı çıktı. Allah-ü alem.
Ezan bitti. Sünneti kılacağız. Genç olan kardeşimiz halen tabutun başında.
Güler misin ağlar mısın? Allah biliyor ya temiz yüzlü de bir genç kardeşimizdi. Düzgün bakımlı sakallı, şık giyimli. Namaza başladı cemaat. Genç hala iki elini bağlamış, kafa öne eğilmiş nöbet tutuyor.
Sünnet bitti. Cuma hutbesi eda ediliyor. Esasen bu anda konuşmak doğru değil ama dayanamadım.
Yanımdaki adama : “ Belki babası. Allah rahmet eylesin. Öyle duruyor. Cuma namazını kılmıyor. Nereye gidiyoruz?” dedim. Adam hafif gülümseme ve kafayı yarım eğerek : “Öyle” dedi.
Cenaze adabını öğrenelim, öğretelim…
*
Ah be canım kardeşim. Cenaze namazı farzı kifaye.
Birkaç kişi kıldığında, kılmayanların üzerinde vebali yok. Cumayı neden terk edersin?
Kıyam şeklinde tabutun başındasın. Allah’a kıyam etsen ya…
*
Esasen bu olaya birkaç kez rastladım. Yazsam mı yazmasam mı çok düşündüm. Dayanamadım sonunda.
*
Şimdi çuval dızını birazda kendimize batıralım. Öz eleştiri yapalım.
Hutbe esnasında konuştuk. Allah kelamı dışında konuştuk. Allah affetsin.
Bu kadar mı? Hayır…
Farz biter bitmez avlunun yarısı koştuk kapıya. Sanki dabakhaneye b.. yetiştireceğiz. Sanki neredeydin diyen birinin yanında çalışıyoruz…
İslamı yaşamayı millet olarak bilmiyoruz sanki.
Bilmem yanılıyor muyum?
Lakin bu ortamda söyleceğim bir söz var. Tespit değil kendi düşüncem.
Böyle devam edersek bizden adam olmaz…
Benden söylemesi…
