"Nerede o eski bayramlar?.." Dedirten bir Ramazan Bayramı daha yaşadık. Giderek daha bir eskiyi özlüyoruz sanki. Sabun ve yemek kokularının iç içe olduğu evlerimizin yerini lüks oteller aldı... Kollanan danteller, hevesle alınan sabaha kadar başucumuzda beklettiğimiz bayramlıklar filanda kalmadı öyle... Bodrum da, Çeşme de "deniz kum güneş" tadında geçiyor bayramlarımız... "Şeker Bayramı" filan hikaye aslında. Akraba ziyaretleri yerine dinlenmeyi tercih ettiğimiz, apartman dairelerimizde adını dahi bilmediğimiz komşularımızla bayramlaşmakta yerini internette sörf yapmaya bıraktı. Görev gibi yapıyoruz bayramları şimdilerde... Giderek akıllanan telefonlarımızla, dünyanın bir ucuna gidebildiğimiz uçaklarımızla... Fakat bunca imkanın arasında büyüklerle yapılan beş dakikalık telefon görüşmelerine sıkış sıkış sığdırdığımız bayramlar... Yani sevgili ülkem sana, bana en çok da bize bir sorum olacak "Nerede o eski bayramlar?.."

    Yüzündeki her çizgide yaşanmışlığı saklayan, ömür değirmeninde ağarttığı saçları ve tebessümle perdelenen hüznüyle emekli gazeteci Saruran Uğuroğlu ile sohbet ettik onun çocukluğunun bayramları üzerine. Geçen zamana rağmen hiç kaybetmediği gazeteci duruşunu da alarak koltuğunun altına, gelinlik kızların sandıktan çıkardığı çeyizler gibi bir bir anlattı ömrüne ilmek ilmek işlediği bayram hatıralarını;

"Benim çocukluğumda bayram uyandığım zaman başucumda gördüğüm balonlardı. Uçan balonu başucumda gördüğüm an anlardım ki bugün bayram. Üç kardeştik, üçümüzün de başucunda birer balon olurdu. Ailecek kabristanı ziyaret ederdik. Biraz daha büyüyünce namazlara gider olduk. Kabristandan gelince eller yüzler yıkanır, bayramlıklar giyilir, evin içinde bayramlaşma yapılırdı. Anneannemin elini öperdim; babamın, teyzemin, halamın annemin sonra da ağabeyimin... Arkamdan ağabeyim sıraya girer bayramlaşırdık. Bayramlaşma sonrası kahvaltı ederdik, kahvaltıda simit olurdu Ankara simiti. Babam baba tarafının en büyüğüydü. Biz şanslıydık herkes bize gelirdi. Akşam yemeğine 40 50 kişilik sofralar kurulurdu. Çocuklar bir masa, gençler, büyükler için birer masa kurulurdu. Gece 12'ye kadar sokağa çıkar oynardık. Eee... o zamanlar televizyon yok tabi.

    Esas önemli olan ertesi sabahı beklemekti, harçlıklarımızı harcama günüydü bayramın 2. ve 3. günüydü. "Bayram hürriyettir, çocuklar için özgürlüktür" bunu unutma! Yapılmayan çoğu şey çocuklar için yapılır, üst baş alınır... Sadece bizim ailemiz için değil tüm Türkiye'de bu böyledir. Amcamlar, dayımlar gelirdi bize ama harçlık almazdık, harçlık için onlara gitmek lazımdı. Ağabeyim beni alırdı çıkardık. Doğru amcama, amcamın çocuklarını da alırdık oradan halama, halamın çocukları da bize katılırdı. Sabah 11 dedin mi bizim harçlık alma işi biterdi Eee... 12 matinasına sinemaya yetişeceğiz. Ankara sineması var Kızılay'da ve Ulus sineması var Ulus'ta. 12 matinesine Ankara sinemasına sonra 2 matinesine, 4 matinesine Ulus'a. Goralı diye meşhur bir yer vardı sandviç yeri, o hemen yenmez öyle paket yaptırır film seyrederken yerdik. Gazoz, sinema, simit bunlar ucuz şeyler o zamanlar... Bir simit bir gazoz 25 kuruş. 10 lira harçlık topladıysan eğer bayram olmazsa, özgürce harcamazsan o parayı 2 ay gider 10 lira. 10 lira daha değerli paraydı o zaman. Her yere otobüsle giderken bayram günü dolmuşa binerdik. Dolmuşa binmek lükstü Ankara'da.

    3. günde para kaldıysa mahallemizdeki sinemaya giderdik. Çatapatlarla oynardık, patpat tabancaları vardı o zaman, pat.. pat.. ha ha ha... Bir de komşuları gezer şeker toplardık. Eski bayramlar böyleydi. Ağabeyim hala devam ettirir bu gelenekleri, tüm akrabalar böyle bayramlaşırız. Biz çocukluğumuzda bayramı böyle yaşardık, büyüdükçe bayram herkes için tatil oldu artık...

Saruhan Uğurlu anlattı, daha bir hasret duydum eskilere ve kendi kendime sordum bir kez daha "Nerede o eski bayramlar?.." Diye.

                                                                                                BUSE ALPTEKİN