Çağımız insanının elinde kalmış olan  tek sermayesi belki de sevgi. Kıymeti bir türlü anlaşılmayan ve oldukça cimri davrandığımız özel bir duygu…

Hayatımızdan hiç çıkaramadı-ğımız bir o kadarda hoyratça hırpaladığımız sevgi aslında çok da anlaşılabilmiş değildir …

Bazen aşkta boy göstermiş kimi zaman Leyla ile Mecnunda kimi zaman Ferhat ve Şirinde bir manzume olarak karşımıza çıkmış olan sevgi hiçbir zaman asli yörüngesine oturtulabilmiş değildir. Ne öfkenin zıddı nede aşkın türevi olabilmiştir. Sevgi bir civa gibi belki de her yerde ve her mekanda kendi suretine bürünmüş ve bazen de  ulaşılması imkansız denilen yerde kaf dağının ardında dürülmüştür…

Yaratılışın temel gayesi ve muhabbetin zirvesidir sevgi…Eşya-nın ötesinde ruhun zirvesinde en serin esintidir. Aşık ile Maşuk arasında vuslata dair en kısa patika yoldur sevgi…

Öfke,öfke bir daha öfke Her öfke bir umut olabilseydi keş ke…

Öfkeye inat yaşama ve yaşama dair her ne varsa kucaklayabilmektir sevgi…sevda yüklü bulutlardan her mevsime göre yağabilmektir … Ürkek davranmadan cesurca yaklaşabilmektir sevgi… Nazım Hikmet’in dizelerinde ki gibi;

sevmek için”yürek”

sürdürmek için “emek” gerek…

sevgi ne boğazda, ne mum ışığında yemek yemek

nede pahalı bir pırlanta demek…

sevgi,bir lokmada iki mutlu insan demek…

‘’Benden nefret edenlerden nefret edecek vaktim yok.Çünkü ben,bana değer verenleri sevmekle meşgulüm.’’

Benden nefret edenlerden nefret edecek vaktim yok. Çünkü ben, bana değer verenleri sevmekle meşgulüm. Sevgi, Nefret, Zaman, Arkadaşlık, Dostluk, Düşman, Aile

Gabriel Garcia Marquez

Selam ve Dua ile