90’lı yıllarda gölgelerin gücü adına diye haykıran Human diye bir çizgi film vardı. Gölgelerden kasıt, insan üstü asıl güç olsa gerek ki bu Tanrı oluyor. Çoğul olarak kullanıldığı için de Tanrıların adına demek oluyor. Yani yeryüzünde Tanrı adına gücü kullanma yetkilisi Human (insan) demeye getiriliyor.

Peki ama nasıl?

Kelimelere takılmadan izah edelim. Malum Müslüman olduğumuz için Tanrı kelimesini kullanmayı eleştirenler çıkacaktır. Burada anlaşılması gereken, Allah-kul ilişkisi. Bunu anladıktan sonra asıl meseleden uzaklaşmadan günümüz coğrafyasında bu ilişkinin boyutlarına odaklanmak lazım gelir ki konu anlaşılsın. Değil mi yani?

Human diyor ki! Güç kimdeyse söz hakkı onundur. Söz sahibi olmak için önce güç sahibi olmanızı salık veriyor. Gücü nasıl elde edeceğinizin formülü ön gördükleri hayat tarzının içinde gizli. Her ne kadar insan bu gücü Tanrının gölgesinde kullansa da kuralları kendi belirliyor. Gölgesinden yararlandığı Tanrının ne gücüne ne sözüne güvenmiyor, elde ettiği gücün de sözünde sahibi kendi oluyor. Müthiş bir paradoks değil mi?

Bence de öyle. Günümüz dünyasına baktığınız da gücün merkezin de Tanrı değil para var. Bir nevi para Tanrılaştırılmış,  insanlık ailesi bu gücün etrafında debelenip duruyor. Para kimdeyse güç de söz de onda oluyor. Gölgelerin gücü de sözü de unutulup gitmiş durumda. Varsa yoksa para. Ajda Pekkan’ın “parra parra para” şarkısı bunun ayak sesleriydi herhalde.

Oysa İslam inanıcına göre, bizler ruhlar aleminde Rabbimize söz vermiştik senden başka ilah tanımayacağız diye. Hani size bir söz söylemiştik de, işittik iman ettik demiştiniz. İşte bu Rabbimizin katından bize söylenen sözlerdi. Paranın gücü karşısında verdiğimiz bu sözlere ne oldu? Unutulmadı da yedeğe alındı. 

Eee para kazanmak kolay değildi de kolay yolları da vardı elbet. İşte biz Allah’ın sözünü de ona verdiğimiz sözü de bu kolay yollara kurban ettik. Kitaptan anlamıyorduk ki sözün ağırlığını tartalım. Sadece bu mu, biz ne hürriyetlerimizi kitaptan koptukça kaybettik. Para adeta bütün insanlığı, insanlığımızı esir aldı. Kimse gücü nasıl elde ettiğinize bakmıyor elinizdeki güce bakıyor.

Şahsen bendeniz günlük zaruri ihtiyaçlar dışında alışveriş yapmaya korkar oldum. Hiçbir şeyin değeri ederi kadar değil. Alın terini emeği artık kimse kutsamıyor. En ufak deprem veya yangın-sel gibi afetlerde patır patır dökülen gayri menkuller ateş pahası. Sıfırı ev fiyatlarıyla yarışan araçların kullanılıp cılkı çıkmış ikinci eli yakıyor bütün bedeni. Tamire götürüyorsunuz, onlarca para veriyorsunuz iki gün adam gibi binemiyorsunuz.

Yaz sezonundayız, tarlada bir lira olan ürünler tezgahlar da on lira yirmi lira. Gıda kodeksine uygunluğunu geçtik nasıl üretildiği belli olmayan onlarca temel gıda ürünleri Türk-iş’in belirlediği yoksulluk sınırındaki ailelerin hayali olma yolunda emin adımlarla ilerliyor. Elinde üç beş kuruş birikimi olanları da dolandırıcılar çarpıyor garibanların. 

Üçüncü doza gelinmesine rağmen hala aşıyı tartışıp duruyoruz. Oysa pandemi başta hükümet olmak üzere bazılarına ilaç gibi geldi. Aşı vurulmalarına gerek olmasa gerek. Salgın var deyip kulakları kapat gitsin. Nasıl olsa bilim kurulumuz gün be gün yeni filmler çekiyor ekranların başında. 

Ben burada tek suçlu hükümettir yaklaşımını da kabul etmiyorum. Orta da kolektif bir suç var ve hepimiz bu suçun ortağıyız. Belki süreçleri olması gerektiği gibi yönetemiyor olabilirler. Ancak ne var ki, bizlerde sözün gücünü yabana atıp paranın gücüne iman edersek sonuç kaçınılmaz olur. Mal sahibi, mülk sahibi hani bunun ilk sahibi sözü gibi eğer adalet mülkün temeliyse kainatın sahibinin sözüne itibar etme mecburiyetimiz var. Paranın gücüne değil sözün gücüne boyun eğmediğimiz sürece paranın gücünü eline geçirene mahkum oluruz.

Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…