1990’dan itibaren Gebze’de bulunduğum süre içerisinde sayısız cenaze merasimlerine katıldım.
İnsanların yakınlarını kaybetmesi elbette ki acı ve elem verici bir olay.
Bugünlerde o insanların yanında olmak, teselli de bulunmak insani ve dini bir sorumluluktur.
De! Bunun ölçüsü ne olmalı veya ölçüyü kim belirler?
Ölüm hayatın en hakiki gerçeği, her kesimden, her kültürden ve dahası hiçbir canlıyı ayırt etmeden başa gelen vakıa.
Böylesi önemli bir hakikatin da bir kültürü olmalı değil mi?
AK Parti’li belediyeler dönemine kadar insanlar kendi inandıkları değerlere uygun taziyelerde bulunuyor, Kur’an okuyarak, dualar ederek cenaze sahiplerine teselli de bulunuyorlardı.
Yakın komşular, akrabalar da taziyeye gelenlerle ilgilenip, yedirip-içiriyorlardı.
Belediyeler bu işi üstlenip taziye çadırları kurarak, komşuluk bilincini, komşuluk kültürünü, dayanışmayı yok ettiler.
Kaldı ki ben taziyeye gelenlerin yedirilip içirilmesini doğru bulmuyorum. Bu cenaze sahiplerinin acılarını paylaşmak olmuyor.
Zira cenaze sahiplerinin acıdan yemek düşündüğünü sanmıyorum. Hele ölen genç ve çocuksa acıdan ve ağlamaktan insanın canı bir şey yemek istemez.
Lakin yemeğe gelenler buna da çözüm bulmuşlar. Acıyan yerin ayrı acıkan yerin ayrı.
İyi afiyet olsun da cenazenin birinci derecede yakınlarına baktınız mı hiç acıkan yerlerini ne kadar tatmin ettiler?
Nasıl fark etsinler ki, herkes tanıdığıyla öbek öbek olmuş kendi dünya meselelerini konuşuyorlar.
Benim görüşüme ters de olsa bari önceden Kur’an okunur, dualar edilerek cenaze sahiplerinin içi ferahlatılırdı, şimdi o da yok.
Saatlerce cenaze evini işgal edip, onların birbirleriyle kucaklaşıp, ağlaşmalarını engellemek ahlaki bir sorundur.
Bilvesile Yüce Rabbim gözlerden akan Rahmet pınarlarını en güzel rahatlama olarak kullarına ikram etmiş.
Bundan istifade edemeyen gözler rahmetten mahrum kalır, buna engel olan taziyeciler de iyi bir iş yapmış olmaz.
Bugün kızımın kuvözde 19’ncu günü, dua buyurun.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
