Merhaba dostlar: kelam kaleme emanet diyor bu haftaki meramımı sizlere arz etmeye başlıyorum.
Çağımızın/dünyanın/ülkemizin/şehrimizin, evimizin; çocukların/gençlerin/orta yaşlıların/ annelerin/babaların/dedelerin; aklınıza kim geliyorsa. Hepimizde bu hastalıktan biraz biraz var. Hastalık diyorum çünkü uluslar arası bir kuruluşun yaptığı araştırmalara göre dünyada akıllı telefonu kullanan ülkeler arasında en çok kullanıcı bizim ülkemizde görülmüş, ve kullanıcıların %75’i ortalama 15 dakikada bir telefonuna bakma gereği hissediyormuş. Uzmanlara göre bu bir bağımlılık. Hem de ciddi bir bağımlılık. Bizi bir birimizden kopartacak kadar şiddetli bir hastalık. Babalar işten geliyor alıyor eline telefonu internette sörf yapıyor, Anne gündüz akşama kadar telefonla meşgul; yetmezmiş gibi çocukların eline de bir tablet tutuşturuluyor. Ondan sonra herkes sosyal medya hesaplarında gençliğin kötüye gittiğini söyleyen paylaşımlarda bulunuyor, aile içi iletişim kuramamazlıktan dem vuruyor. Arkadaşlar ne ekiyorsak onu biçiyoruz. Öyle insanlar tanıyorum ki yolda giderken bile bir gözü telefonda, hatta bu yüzden kazaya sebep olanlar bile var. Zaten genç kardeşimin olup biten umrunda mı sanki? Otobüste kulaklık kulağında müzik son ses dünya yanmış umurunda değil. Teknolojiyi kullanmamak cehalet, teknoloji bağımlısı olmakta sosyal cehalet. Arasını bulalım yahu. Ne oluyor Allah aşkına? Ne oldu bizim masal anlatan dedelerimize, ninelerimize? Çocuğuyla oyun oynamak varken hiç tanımadığı insanlarla okey oynayan babalara ne demeli?
Tanımadığı insanların paylaşımlarını okuyarak, izleyerek eşlerini, çocuklarını ihmal eden anneler size ne oluyor? Her geçen gün yozlaştığımızı artık idrak etmenin zamanı gelmedi mi? Peki ben ne durumdayım: eve geldiğimde telefonla çok konuştuğum için seda hanımdan çok fırça yemişliğim var. Bende bu durumu şöyle toparlamaya çalışıyorum: telefonu farklı bir odada şarja takıyorum. Evdeyken gelen aramaların durumuna göre cevap veriyorum. Facebook'taki Messenger uygulamasını kullanmıyorum. Mümkün oldukça az elime almaya çalışıyorum. Ancak görme engelli oluşum beni biraz daha bu cihazlara yakın tutuyor. Kitap okuma işimi de bu cihazlar yardımıyla hallettiğim için mecburen bu cihazlar bana yakın oluyor. Ancak en asgari dereceye indirmeye gayret ediyorum.
Sosyal cehalet dedim. Sosyal medya kullanıcılarının çoğu kitap okumadığını söylüyor. Zaten Facebook da her şey var diyenlerin sayısı oldukça fazla. Arkadaşlar: zamanımızı ucuza satmayalım diyor, bir an önce sanal âlemden dünyaya gelmeyi tavsiye ediyorum. Hiçbir şey aile bağından daha elzem değil. O iletişim bir kaçtı mı bir daha geri gelmesi bir hayli zor oluyor. Bu yazıyı okuyan kardeşimden ilk ricam bu illetten kurtulmayı evde bari başarmasıdır. Telefonu farklı bir odaya koyun, internetini kapatın, ne bileyim bir çözüm bulun. Çocuğunuzla eşinizle meşgul olun. Sonra çok geç kalmış ola bilirsiniz.
