Tabi ki senenin son yazıları ama sanırım bazı şeylerin de sonuna geldik. En azından benim için birçok şeylerin sonuna gelindiğini düşünüyorum. 2006’da başladığım köşe yazılarımda hiç bu sene ki kadar ne yazayım diye düşünmedim. Dünya üzerinde üçüncü sınıf ülke olarak gösterilen bu coğrafyada aslında yazacak çok şey var. 16 yıldır biz de bunun gayreti içinde olduk.
Ancak ne var ki, geldiğim bu süreçte sorgulamam gereken başka konularında olduğunun farkına vardım. Öyle ya bir iş yapıyorsak faydalarını zararlarını da analiz etmemiz gerek. Ya da kendime ve yaşadığım topuma sağladığı katma değere bakmak lazım. Şahsıma sağladığı faydalarından bahsedecek olursak, maddi anlamda hiç bir katkısı olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Zira ben bu işi maddi karşılık bekleyerek yapmadım, ilk yazmaya başladığımdan itibaren de hiç ücret talebim olmadı, bundan sonra da olmayacak.
Hiç mi faydası olmadı diye soracak olursanız elbette ki oldu. Yazılar sayesinde ekstra kitap okumalarım oldu. Konularına göre araştırmalarım oldu. Araştırmalar sayesinde kapılarını çalıp tanıştığım insanlar oldu. Bu insanlar içerisine kendi meslek taşlarım gazeteciler oldu. Akademisyen hocalardan tutun cami hocalarına kadar geniş yelpazede kişiler tanıdım. Siyasiler, belediye başkanları siyasi parti temsilcilerine varıncaya kadar yine birçok şahısla diyaloglarımız oldu. Her şeyden önemlisi seslerini duyurmaya çalıştığımız vatandaşlar oldu bu yazılar sayesinde.
Bunların hepsi benim için manevi birer kazançtı. Lakin hiç zararları olmadı mı? Elbette o da oldu. Bedelsiz yapılan işlerin toplumda itibar görmediğini fark ettim bu süreçte. Tıpkı vicdanın, merhametin, sevginin erdemli insan olmanı toplumsal maddi karşılığı olmadığı gibi bedelsiz yazıların da karşılığı yok toplumda. Her şeyden önemlisi yaşadığımız toplumun her şeye paragözle bakıyor olması bu bedelsiz yazıların anlaşılmasını zorlaştırdığı gibi bizim çalışmalarımızı değersizleştiriyor, ödediğimiz manevi bedeller görmezden geliniyor. Bu acı ve esef verici bir durum.
Bu süreçte kaybettiğim çok değerli varlıklarımdan bahsetmiyorum bile. Ama yazıların niçin itibar görmediğine tabi ki değinmek gerekiyor. Bendeniz siyasetin içerisine kıyısından köşesinden girmiş ve siyasileri yakından tanımış biri olarak siyasi yazılar yazmaktan mümkün mertebe kaçınmaya çalıştım. Lakin siyaset sadece Türkiye’nin değil bütün dünyanın makûs talihi adeta. Taraf olmazsanız, tarafların yazılarını yazmazsanız da yazılarınız itibar görmüyor. Kısaca yazdıklarınızın doğruluğuna kimse bakmıyor.
Şimdi bu yazıya da aynı gözle bakacaklar ya olsun. 150’ye yakın siyasi partinin olduğu ve her birinin kendisine taraftar bulduğu bir ülkede standart normların olmaması gayet normal. Biz yine de evrensel doğrulardan taviz vermeden yazmaya devam edelim ve itibar görülmemesinin diğer bir nedenlerine göz atalım.
Son 20-25 yılda internetin yaygınlaşması, akıllı telefonların hayatımızın önemli bir kısmını işgal etmesi insanları bilgi kirliliğine taşıdığı bir gerçek. İnternet dipsiz bir kuyu gibi. İçinde iyi kötü her şey var. Fakat bu bilgileri ayıklayıcı, analiz edip faydalı olanları ayırıcı toplumsal ve kültürel alt yapımız yok maalesef. Teknoloji sayesinde herkes kendince edindiği bilgileri doğru kabul edip karşısındakinin yanlışlarıyla canhıraş bir mücadelenin içine giriyor. Biz taraf olmadığımız için arafta kalıyoruz adeta.
Bu fakir köşesinden sürekli kendisinden sonra gelenlere ve bugünün gençlerine okumayı tavsiye etti. Sanırım bunda da yanlış anlaşılmalar oldu. Okumak, kendisinden öncekileri yok saymak demek değil. Okumak, eline diplomayı aldıktan sonra her şeyi ben bilirim demek hiç değil. Okumak, kendisinden öncekileri yoklamak, dinlemek, analiz etmek doğru gördüklerini kırmadan dökmeden anlatıp toplumsal kültüre katkı sunmak demek. Dayatılan hiçbir bilgi kültür değil kültüre de katkı sağlamaz. Ne acı ki bunların çoğu ellerindeki diplomayla hiçbir iş yapamazken başkalarıyla tartışmada alleme kesiliyorlar.
Bütün bu nedenlerin yanı sıra Ankara’ya geldiğimden beri yaşadıklarım beni geçmişimi sorgulamaya itti. Ne geçmişte ne de şimdi insanlara nasihatten başka bir şey paylaşmadım. Kimseye fikir ve düşüncelerimi dayatmadım. Biliyorum ki insanı insan yapan en değerli varlık iradesidir. Kimse kimsenin iradesine ipotek koyamaz, koymamalı da. Geçmişte yapılan müdahalelere sessiz kalmayı tercih ettim aman insanlar kırılmasın diye. Lakin bırakın iradenize müdahale etmeyi kolunuzu kanadınızı budamaya kadar her şeyinize karışmaya kalkıyorlar biraz müsamaha gösterince.
Bazen bunu iyilik adına yapıyorlar olsa da kişinin iradesini yok saymak o kişiyi yok saymak, kolunu kanadını budamak olur ki bu kabul edilebilir bir şey değildir. Ki ben buraya gelirken tekrar kanatlanıp uçmak için değil yeni bir sayfa açmak için geldim ahir ömrümün kalan kısmında. Eski defterleri karıştırıp yaraları deşmek dedikodu olduğu gibi insanlık suçudur. Zira hakkında konuştuğunuz kişinin savunma hakkı yok. Savunma hakkı olmayan kişiyi kitabın ortasından konuşuyor gibi eleştirmek mertlik, dürüstlük ve dahi açık sözlülük değildir. Ben haddimi aşmıyorsam herkes de haddini bilecek.
Evet, bu senenin son yazısı olabilir ama devam edip etmeyeceğimi zaman gösterecek. Görelim Mevla’m neyler neylerse güzel eyler demiş Yunus bizde bekleyip göreceğiz.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
