11-12 Yaşlarındayım,köydeyiz… ev çok çok kalabalık çünkü en küçük teyzemin düğünü var. Kimse çok sevinemiyor. Sebebi anneannemin yanında birisi olmadan kendi başına idare edemediği bir hastalığının olması.
Herkesin sessizce köşelerde fısıldadığı tek konu "bu Hamide ne olacak? Kızda gidince kim bakacak? ...” (Evet bana anneannemin adı verildi o büyük,ben küçük Hamide.)
Anneannem epilepsi tarzı bir hastalığa sahipti. Hastalığı geldiğinde elleriyle boğazına sarılmasın diye birisinin ellerini tutması ve sonra geriye gitmiş olan dilini düzeltmesi gerekiyordu. O yüzden gündem düğün olsa da en mühim konu anneannemdi.
Canım teyzem,yıllarca anneannemi beklemiş,evlenmemişti. Oysa şimdi çok istiyordu. O bir genç kızdı ve köy yerinde 23 yaşına kadar evlenmeyerek bence çok büyük bir özveride bulunmuştu.
Anneannem 4 harika kız çocuğuna sahip bir anaydı. “Bir Oğlum olsa onun yanına giderdim ama el oğlunun yanına gidip te kızlarımı mağdur edemem!” diyen bir ana!Allah’ım onun ruhuna rahmet eylesin inşallah.! Öyle de olduğuna inanıyorum. Neyse.
Ev çok sıkışık olduğu için ben anneannemle yatıyorumdum.
Ve o gece… düğüne bir hafta kala..Anneannemin rüyasını mı görüyorum yoksa duyuyor muyum bilmem. Bildiğim tek şey anneanneme rüyasında yaşlı bir dede hem de gerçekten aksakallı bir dede geldi ve Ona hitaben “yavrum ben seni iyi edeceğim, Allah'ın izniyle. Şakın Sen bundan kimseye bahsetme” dedi. Anneannem “peki efendim” dedi. Ve birkaç şey daha konuştular. Ben hiçbir şey anlamadığım ve çok korktuğum bu halden kurtuluşu olmayan felçli bir hasta gibi hiç kımıldamadan nefes almadan yatakta anneannemin yanında yatarken,her şey sessizdi ama kalp atışlarım çok bağırıyordu.
Nihayet sabah olmuştu ezanlarla herkes kalkmıştı. İnekler sağılmış ve süt kaynatılmıştı bile. Hemen annemin yanına gidip gece olanları anlattım. Beni okşayıp gülümseyerek “Allah hayretsin rüya görmüşsün” dedi. Anneanneme sor istersen dedim ve aklıma geldi “kimseye söyleme yavrum” demişti dede. Teyzelerim de rüya gördüğümü düşünüyordu. Anneannemin iyileşmesinin imkânsız olduğunu düşünüyorlardı. Allah varken “imkânsız” kelimesi olamazdı. O gün iki Hamide çok sessizdik. Herkes ise telaş içinde…
Uyku vakti gelip anneannemle yatınca o gece ona sarılmadım, en uzak noktaya yattım. Çok korkuyordum. Uyumuşum. Sonra yine birden uyandım ya da uyanmadım bilmiyorum. O dede geldi ve yine anneanneme onu Allah’ ın izniyle iyi edeceğini ve bu konuda susmasını tembihledi, az sohbet edip gitti.
İlkinde korktuğum dede ikincisinde tanıdık olmuştu. Yani korkum artmadı. Bu tanımadığımız kişilerle konuşmamaya benzer.Konuşunca tanışırız tanıştıktan sonra konuşmaya devam edebiliriz korkularımızda öyle.Önce korkarız artık onu tanıdıktan sonra korkumuzun kontrolünü ele alırsak sıkıntıya dönüşmez. Sonraki geceler heyecanla beklemeye başladım. Bende anneanneme bahsetmiyordum. Anneannemde hiçbir değişiklik yoktu. Hala günde 5-6 kez hastalığı geliyordu.
Düğüne 2 gün kala anneannemin hastalığı birden günde bire düştü. Evet başka olmamıştı,sadece bir kez oldu o gün.Annem ve teyzelerim tutup beni bir odaya götürdüler; gel de korkma! Sorgu vardı. “Anlat ne gördün ne duyduysan” diye. Anlattım hepsi çok heyecanlıydılar.
Hızır olabilir demişlerdi. Ve artık anneannemin iyileşeceği kanaati tamdı. Ve öyle de oldu. O gün anladıklarım:
•Allah var imkânsız yok.
•Dertlilerin devası, kimsesizlerin kimsesi,Korunmaya muhtaç olanların koruyucusu Allah’ tı.
Aslında tüm toplum olarak bunlara inanmaya tekrar hatırlamaya ihtiyacımız var,değil mi?
O güne kadar teyzemin baktığına inandığımız anneanneme aslında hep Allah bakıyor, teyzemin hasenatını artırıyordu. Bu teyzeme bir lütuftu. Sonrasında da Allah bakmaya devam etti. Dönem dönem hasenatları artması gerekenleri anneannem ziyaret etti tabii.
Ne ederse kişi kendine eder….
Nasip kısmetiniz bol, hayır hasenatınız daim olsun. Sevgilerimle…
