İnsan yaratılmak büyük nimet, insan kalabilmek büyük meziyet.
Ama bir türlü olmuyor, beceremiyoruz. Acaba neden?
İnsanın insanla ilişkisi bir de insanın dünya hayatıyla ilişkisi en önemli faktör.
İnsanın kendisini başıboş zannetmesi, aklına esen her şeyi yapmak istemesi bozulmanın başlangıcı.
Başka bir ifadeyle, varlığı vereni unutup her şeyi kendinden bilmesi.
Eh dünya gibi zevkleri bol bir hayatı dibine kadar yaşamayı istemekte ikinci neden.
Sakin olmamız gerekir ama işte bu yüzden sakin olamıyoruz.
Nasıl olalım ki, hepimiz etten ve kemikten ibaretiz ama ölümüne yarışırız dünya için.
Ölmek için varız lakin varlık için ölürüz. Hatta daha iyisi için bir birimizi öldürürüz.
Bu girdabın içinde insanlığı unuturuz, insan kendini unutur.
Artık insanın hedefinde tek şey vardır o da çıkarları.
Bu saatten sonra ne kazandığı, ne kadar kazandığı önemlidir, nasıl kazandığının hiçbir hükmü yoktur nazarında.
Kimden kazandı, kimlerin hakkından kazandığını sorgulamaz bile, çünkü kılıfını da hazırlamıştır.
Kendi çıkarları için tahrip ettikleri dünya hayatının adaleti nasıl olur acep?
Belki de şunu söylemek lazım, bu kavganın hiçbir kazananı yok, kazandığını zannedenler var.
Şunu da eklemeli belki, sakin olun biraz ölüm de var.
Hz. Ömer (RA) dediği gibi, fırat kenarında kurt kaparsa koyunu ilahi adalet sorar Ömer’den onu.
Kulun adaleti insanlığın ölümüne kafi gelmezse ölümle gelen ilahi adalet kafi gelir azgın nefislere.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
