Tüfek icat oldu mertlik bozuldu demiş Köroğlu.
Sosyal medya icat oldu insanlık hepten kayboldu diyorum bende.
Suni gündemler, yapay hayatlar.
İnsanlığa dair ne kaldı ki elimizde?
Her şey anlamını bir bir yitiriyor!
İnsan kendi girdabında yok olmuş, insanlığı da aramıyor artık.
Ne büyüğe saygı ne küçüğe sevgi ne de ahde vefa kalmış.
Geçmişi arıyorum benliğimin izinde.
Onlarda teker teker ayrılıyor aramızdan.
Gebze’de karşıma çıktı okul müdürüm Mukim Bilgili hatıram.
Ankara’da karşıma çıkar sandım geriye kalan.
Tek görebildiğim Biyoloji öğretmenim Mehmet Bayhan.
Telefonla görüşebildim Edebiyat öğretmenim Fevzi Tek adam gibi adam.
Ah Cemil Yıldız hocam ah yaktın ciğerimizi ayrılarak aramızdan.
Oysa buluşup elinizi öpecektim, yemek yiyecek çay içecektik sizinle.
Senin yerinde bir ayrıydı, insanlığını, efendiliğini ağabeyliğini asla unutamam.
Mahdumunuza kaldı artık helalleşip sizi anmak.
Geçtiğimiz hafta benim hüzün tablomdu.
Önce Cemil hocam iki gün sonra çocukluk arkadaşım, kardeşim Yılmaz.
Azrail buralarda dolaşıyormuş usanmadan.
Ele avuca sığmayan cevval insandı Yılmazım.
İlk geldiğimde hasta yatağında buldum seni.
Yine de çam yarması gibi heybetinden bir şey eksilmemişti.
Ta ki kıymetli validen Hatice abla altı ay önce aramızdan ayrılana kadar.
Annesizlik mi hastalık mı seni hasta yatağında çaresiz bırakan!
Bir gün öncesi ziyaretimde gözlerimin içine bakıp sonra gözlerini tavana dikişin içimi daralttı be çocuk.
Yardım çağrısı mıydı yoksa emaneti teslim çığlığı mıydı anlayamadım!
Cuma sabahı kara haberin öğlene sela’n, acelen vardı sanki annene yetişmek için.
Gidip gelebildiğim en yakın kapıyı kapatıp gittin.
Benim için kapanan evin kapısı senin ki çile kapısı kapanan.
Gülücükler süslesin kabrini darı bekadan.
Genç yaştaki ölümlere her zaman gıpta ile bakmış, imrenmişimdir kendilerine.
Cemil hocam, Yılmaz kardeşim ve tüm darı bekaya intikal etmiş ölmüşlerimize Rabbimden rahmet diliyorum.
Hadi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
