Yaş otuz beş yolun yarısı eder, demiş Cahit Sıtkı Tarancı.
1900’lü yılların başında yaşam süresi ortalama 70’miş demek.
Kırk yaş sendromu diye bir şey var mı bilmiyorum ama kırkımdan sonra ölüm hiç aklımdan çıkmadı.
Daha gençken düşünmüyor insan, sanki gençlere ölüm yokmuş gibi.
Oysa yaşlılar sıra sıra gençler ara sıra göçüp gidiyor baki aleme.
Günümüzde yaşam süresi bir hayli uzadı galiba. Ellili yaşımda bana hala gençsin diyorlar.
Yirmi bir yıl olmuş merhum Barış Manco ahirete göçeli. Yaşı elli altı idi. Hakeza merhum Kemal Sunal da elli altı idi öldüğünde.
Rahmetli babamın yaşı da elli altıydı aramızdan ayrıldığında. Bizim de elli altıya dört ay kaldı. Yaşlanıyoruz vesselam.
Gençtiler yani öldüklerinde, doksanlı yılların makus talihiymiş demek ki genç yaşta eceliyle ölmek.
Kırk yaş sendromuyla daha önce yazmam gerekiyordu bu yazıyı, elim varmadı bir türlü.
Korkmuyorum ölümden, kişi Rabbine kavuşmaktan korkar mı? Lakin yaşamak zorunda olduğunuz bir hayat var.
Süreci belirleye bilirsiniz ama süreyi belirleyemiyorsunuz. Zordur kahırlı dünyayı yaşamak.
Yolun yarısını çoktan geçtik şaire göre. Ama hala genç sayılıyoruz günümüz standartlarında.
Cahit Sıtkı’dan beş yıl çalayım da hadi yetmiş beş olsun bizim ömrün süresi de deme şansım da Tarancı gibi cesaretimde yok.
Amaa üniversiteye gidecek bir oğlum, daha yaşına bile girmemiş dünyalar tatlısı bir kızım var. Rabbim münasip görür mü bilinmez.
Biz beşeri hesabımızı yapalım da takdir Allah’ındır.
Eee bakalım hesaba göre ölüme çeyrek kala daha neler göreceğiz şu fani alemde.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile..