Dinler tarihin de veya Peygamberler tarihin de öfkeden yarılan bir peygamber hayatı okudunuz mu? Ben de okumadım, bilakis adeta ölümün pençesine düşse de sabrıyla hep şükreden, ibadet eden peygamberlerle doludur tarihin aydınlık sayfaları. Bu güne kadar hep karanlık sayfalarda iyilik aradı durdu insanlık, oysa aydınlık sayfalar da vardı, görmezden gelindi. Niye kimse görmek istemedi dersiniz, çünkü sabır zor iştir. Ama sabırsız da hiçbir iş olmuyor, nefis hemen kolay yoldan sonuca ulaşmak ister.
Yahu geçen ay 'kutlu doğum' haftasıydı, niye o zaman yazmadın diye bir soru da gelebilir. Bilerek yazılmadı. Çünkü o etkinlerin sayesinde senenin bir haftasında dahi olsa peygamberlerini idrak eden insanlar baya bir havaya girdiler, havları bozulmasın istedik. Hem nasıl olsa o tütsü hava çabuk geçecek, peygambere düzülen methiler unutulacak ve insanlar normal hayatlarına geri dönecek. Yanlış anlamayın zaman zaman be de kendi nefsime kızıyorum ruhumdan kopuk hareket ettiğime.
Kızmak dedim de hani bizler sanki özel formatlanmış gibi hiçbir şeyi doğru dürüst konuşup anlatamıyoruz, hemen kızıyoruz. Bazen bunu da düşünmüyor değilim, hani her gün 'kutlu doğum' haftası gibi etkinlikler dolu olsa da hiç Allah ve peygamber hiç gündemimizden çıkmasa. Adam çocuğuna sünnet düğünü yapıyor. Ne sünneti, peygamber sünneti. Hani dedik ya böyle etkinlikler olsun diye, adam onu yapıyor. Al sana kızılca kıyamet, bilinmeyen bir sebepten dolayı sünnet düğünün de kavga çıktı. Hani evlenip yuva kurmaktan nebevi sünnetlerden. Ama biraz da nostaljik olsun değil mi? Şöyle gelinle damat sahneye inerken kayıkla falan inse diyorum, nereden bile bilirdik halatın kopup yere çakılacağını. Gayet saf temiz duygularla bir sünnetin icrası içindi bu yapılanlar. Daha fazla örnekler beklemeyin benden. Sizde etrafınızda gördüklerinizi kopyala yapıştır yapın anlayın peygamber sevgisini.
Bir yerlerde bir gariplik var da anlayamadım, sizler anladınız mı? Anlatanları mı yanlış anlattı biz mi yanlış anladık orasını bilemiyorum. Sabır denince aklıma, Hz. Eyyüb (AS), Hz. Yunus (AS) ve en tabi ki Nebi (AS) geliyor. Hele Nebi (AS)’ın Taif de taşlandığındaki sabrı, Amcası Hz. Hamza’yı şehit eden Yahşi’ye tamam kardeşimsin ama gözüme görünme mümkünse, seni gördüğümde amcam aklıma geliyor demesi hep zihnimde şakıyor. Etrafımdaki kavga ve gürültüleri, ezilen mazlumları, dindar kindarları gördükçe gözlerim hep sabır peygamberini arıyor. Herhalde onlar da benim arayış içindeler. Yoksa öfkeli peygamber ne insanlık tarihinde, ne dinler tarihinde, ne de peygamberler tarihinde yok. Siz siz olun sabır peygamberlerini aramaya devam. Öfkeli peygamber bulamayacağınız gibi öfke ve kin satanlar peygamber sevgisinden mahzun zavallılar.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…