Çocuğu okula götürürken sabah sabah yan binadaki komşu elinde ekmek poşetiyle karşıma çıktı. “Yav ekmek 2,25 olmuş, haberin var mı?” diye sordu. 2,25 den haberim yok ama zam geleceğini biliyordum dedim. Başladı sinkaflı küfürlere. Halbuki iki gün öncede kendi partisine küfür edip, “muhalefet olarak bugüne kadar hiçbir şey yapmadılar, bundan sonra AKP’ye oy vereyim bari” diyordu bugün de hükümete saydırıyor.
Dönüşü de ilginç oldu puslu Ankara sabahının. Sürekli karşılaştığımız fakat tanışıp konuşmadığımız bir beyefendi karşı binadaki arkadaşına sesleniyor, “baktım ama göremedim”. Bana fırsat doğmuştu konuşmak için. Bakmakla görmek arasındaki farkı en iyi anlatan canlı bir örnek oldunuz dedim. Adam tebessümle başını salladı. Ama fırsatı kaçırır mıyım, belediyede mi çalışıyorsunuz diyerek sohbeti devam ettirmeyi sürdürdüm.
Şu Allah’ın işine bakın! Adam … partisinin ilçe başkanı yardımcısıyım dedi. E.B’yi tanıyor musunuz dedim, üyemiz dedi. Dolandırıcı olduğunu da biliyor musunuz dedim, bizi ilgilendirmez diyor. Nasıl ilgilendirmez diyorum, bu ülkenin polisi var, hakimi var diyor. Akşam bütün haber kanallarında dolandırıcı haberleri, hırsızlık cinayet gırla gidiyor, neredeler bu kamu görevlileri dedim? Kaymakamlığa dilekçe ver diyor kardeşimiz. Aynı prosedürleri iktidar partisinin ilçe yöneticileri de söylüyor ama vatandaşın kaderi değişmiyor ki! CİMER üzerinden bunların hepsi takip edildi. Polis adamın iş yeri ifade de verilen yer değil diyor, savcı alacak verecek davası biz bakmıyoruz diyor.
Arkadaşın verdiği cevap evlere şenlik cinsinden. Elinizde delil yoktur diyor. Oldu paşam, dolandırıcılara söyleyelim bir daha işlerini delille yapsınlar, uğraştırmasın polisi, savcıyı ve dahi siyasileri. Dedim ki! Akepelileri geçin, Erdoğan’ı Erdoğan yapan ne biliyor musun? Siyasi hayatıma da mal olsa bundan vaz geçmeyeceğim diyor olması. Siz de, dolandırıcı, hırsız arsız kim varsa bize destek versin iktidar olalım diyorsunuz. Adam baktı kurtuluş yok, bir ara gelip ilçeye dilekçe verin dedi ve yol bitti ayrıldık.
Bu ülke de kimsenin adalet istediği falan yok. Herkes güçlü olmanın peşinde. Dün akşamda sendikal faaliyetlerin konu edildiği bir toplantıya canlı yayın olarak bağlanıp iştirak ettik. Sendika başkanı arkadaş konulara hakim, bilgili, donanımlı ve etkili bir isim. İleride çok büyük işlere imza atacağını düşünüyorum. Gelen bir soruya verdiği cevap tam da benim beklediğim cevaptı. “Hiçbir güç kendi gücünü paylaşmak istemez”. Bütün mesele bu, ağzına sağlık başkan.
Dededen kalma bir mirasımız var 42 ortaklı. Bizi çok güçlü kılmayacak hiç şüphesiz lakin gücümüze güç katar hayaliyle bir türlü bir araya gelip paylaşamıyoruz. İçimizden bazıları da eline geçirdiği gücü kimseyle paylaşmak istemiyor ki işi yokuşa sürüp duruyor. Bazıları da dursun değeri artsın diyor. Gözlerinin önünde kaybolan değerleri göremeden. Çoğumuzun anası babası hayattan göçüp gitmişler. Bizlerinde ayakları çukura yaklaşmış. İnsanın değer olmadığı yerde malın gücü kime yarayacaksa artık?
İhtirasın kilitlediği kapıları paranın gücüne açtırmaya çalışılınca nereye el atsanız dikiş tutmuyor. Yaklaşık 20 yıldır ders kitaplarını devlet veriyor temel eğitimde. Artık bundan kimler nemalanıyorsa hiç akıllıca hareket edilmiyor. Ders yılını iki dönem olarak ayarlamıştınız şimdi ara tatillere de iki eklediniz etti dört. İyi de sanki üniversite öğrencisi gibi küçücük çocuklara kalın kitapları eşek yükü taşıttırmak hangi aklın ürünü? Yapıyorsunuz madem onu da iki dönemlik yapıp iki şer kitap olarak dağıtsanıza. Sanki bu kitaplar okullarda çokta kullanılıyor da! Yardımcı kitapların gücü size gücünü paylaştırır mı sanıyorsunuz?
Dert bir değil elvan türküsü gibi Türkiye. Gücü yeten yetene. Elinde beysbol sopasıyla yaşını başını almış koca adam çocuğu yaşındaki moto kurye kızcağızın üzerine yürüyor. Trafik konusuna hiç girmesek mi? Nasıl girmeyeceksiniz, ben artık trafiğe çıkmaya korkar oldum. Tofaş’ın kuş serisiyle gezenler maddi olarak çok güçlü olmasalar da yanlarında arkadaşsız arabalarında haydarsız (Sopanın argodaki adı) çıkmıyorlar trafiğe. Onlar da güçlerini böyle paylaşıyor güzide toplumumuzda.
Bizim ara sokakların kaldırımlarında yürümek neredeyse imkansız. Zira arabaların çoğu kaldırım üzerinde. Bir de büyük araçların tam da kavşaklara park etmesi olası kazalara davetiye niteliğinde ama gören yok. Emniyet amirliği hemen yanı başımızda, ekipler de zaman zaman bu yollardan geçiyor ama onları ilgilendirmiyor. Ülke Fox tv’nin “kanunsuz topraklar” dizisi gibi. Herkes gücün peşinde olunca altta kalanın canı çıksın rejimine dönüşüyor demokrasinin adı. Neyse uzatmayalım, herkesin bildiği, gördüğü şeyler bunlar, bizim ki gevezelik.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
