Varsıllar ve yoksullar, krallar ve köleler, efendiler ve köylüler, havas ve avam, şehrin burjuvaları ve kenar mahalleliler insanlık tarihi boyunca hep var olarak gelmiştir.
Tarihi ötekileştirme süreçleri günümüze gelindiğinde her ne kadar şekil değiştirse de ötekileştirme eylemi aynı iştahla devam ediyor.
Hatta dünya nüfusunun büyümesi, teknolojinin gelişmesiyle birlikte ötekiler de kendi içinde bölünerek başka ötekileri üretmeye başladılar.
İnsanoğlunun mevcut konumunu hem cinslerinden farklı görme garabeti bütün bilimsel gelişmelere rağmen ahlaki bir sorun olarak hala karşımızda durmakta.
Nasıl durmasın ki! İnsan türünün hep farklı olma güdüsü insanlığı temel bileşeninden ayırıp 1 saniye sonrasında ne olacağını bilmediği dünya hayatını doyasıya yaşamak. Bütün mesele bu.
Ötekileştirmenin hiçbir kuralı yok, var olan kuralları kullanarak kuralsız bir şekilde eylemini gerçekleştirir.
Kimi dini kullanır, kimi siyaseti, kimi milli duyguları, fakirliği bile kullanır ötekileştiriciler. Yoksulluk edebiyatıyla fakirleri ötekileştirir. En son bulunduğu makamı kullanıp kendinden olmayan bir alt grubu ötekileştirir.
Hedefte skalanın bir üst sekmentine çıkıp aynı kategoridekileri bile altta bırakmak vardır. Küçük çıktılar dahi tatmin etmez günümüz ötekileştiricilerini. Daha üste zıplayıp ötelerin ötesine çıkmak ister.
İnsanoğlunun en temel paydası beşer olması ve varsıllarla yoksullar, krallarla köleler, efendilerle köylüler, havasla avamların aynı dikdörtgen içinde yer alacak olmaları.
O malum çukura konulurken kimsenin makamına, mevkiine, ne kadar öteki olduğuna bakılmadan konuluyor. Hayatı yaşarken elde ettiği imkanlar insanlığın gelişmesi için verilen nimetler olarak görmek yerine böyle bir yola baş vuruyor.
Sonuç! Cennet gibi yaşanılası hayatı cehenneme çevirmek oluyor. Savaş, kan, göz yaşı. Mazlum, masum ve müstezaaf ötekilere selam olsun.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
