Ülkemizde binlerce cami ve binlerce kahve var. Tabi kahveler, dernekler, eğlence yerleri tıka basa dolu ama camiler maalesef boş. Tabi sadece camiler değil benzeri yerlerde boş hani Kuran-ı Kerim eğitimi veren yerlerde de müşteri yok.
Bütün müşteri eğlence yerlerinde ve derin bir gaflette, maneviyattan uzak uhrevi tüm amellerden bir haber şekilde ömür tüketilmekte. Tabi bunca ihmalin ve asıl yapılması gereken şeylerin yerine tam tersine şeyler yaparak göz göre göre hüsrana gitmek ne kadar acı bir durum ama işte gel de bunu idrak eyle.
Bütün meselemiz bu zaten. İdrak edememek. O şuurdan yoksun olmak. Haramı helali, bakiyi faniyi bile bile fanide ısrar edip bakiliği kayıp etmek. Sanki ölmeyecekmiş gibi yaşamak ve bizlere her şeyi ikram eden Rabbimize karşı vefasız ve uzak kalmak ne kadar bahtsızlık.
Camiler boş dedik çünkü gönüller boşaldı. Kalplerin içine dünya sevgisi girdi. Ahiret düşüncesi kalmadı. İnandığımız gibi yaşamadığımız için yaşadığımız gibi inanır olduk. Sonuç tabi ki ortada varsa yoksa dünyalık işler.
Hem de öyle ki, yazın başka eğlence, kışın başka eğlence mekanlarında tüketiliyor ömür. Hâlbuki bunların bir bedeli bir hesabı var bunu unutuyoruz. Uzun uzun emellerle, ebedi hayatın keyfini 3 günlük dünyaya değişiyoruz. Camiler boş kalırsa, medreseler, dernekler, vakıflar boş kalırsa ve eğlence yerleri dolarsa işte o zaman bir milletin dininden kopmaya yakın olduğunun en büyük göstergesi olur.
Hem kendimiz hem de çocuklarımızı camiye götürmeli onlara ve kendimize bu manevi güzellikler ve güçler yaşatılmalı. Her camide arka safta gürültü yapan şımaran çocuklar olmalı ki, nesiller boyu bu camiler bitmesin boş kalmasın.
Her yeri doldurduk maç oldu statlara gittik, eğlence oldu ha keza gittik ama bir türlü caminin yolunu bulamadık. Ama herkes biliyor ki o camiye herkes gelecek ama yürüyerek ama omuzlarda değil mi? İşte omuzlara alınmadan musalla taşına yatırılmadan güzel güzel gelelim.