Pedagoglar, sosyal bilimciler ve eğitimcilere göre ilk öğretmen ebeveynler. Hatta bazı din alimlerine göre çocuk anne karnındayken terbiye edilmeye başlar. Kısmen de etkisi olabilir. İlerleyen süreçlerde de ebeveynlerin ve çevrenin etkisi yadsınamayacak kadar büyük. Ama asıl ilk öğretmen Allah’tır.
Zaman zaman yazılarımda bahsettiğim fıtrat (yaratılış)’a kodlanan bilgiler bebeğin dünyaya geldiği ilk andan itibaren yavaşa yavaş devreye giriyor. Bazı yerlerde anne devreye girip hatırlatmalar yapsa da bebekler kendi doğal fıtratlarında hareket etmeye devam ediyor. Bu gelişim süreçlerinde yaptıkları çoğu hareketler yetişkinler tarafından hayretle karşılansa da bütün bebekler fıtri doğal hareketleri yaratıcının formatladığı şekilde icra ediyorlar.
İlk üç çocuğumda çalışıyor olduğumdan çok fazla detayları görme şansım olmadı. Yetim Muhammedim yanıma geldiğinde 7-8 aylık kadardı. Onda çok farklı davranışlar sezinledim ve yazmakta istedim fakat o zaman da aktif çalışıyor olduğumdan fırsatım olmadı. Torunların niye çok sevildiğini kızım Şerife Betül ve oğlum Ali İhsan da çok iyi anladım. Emekliliğin verdiği rehavetle bu çocuklarımla daha fazla vakit geçirme şansım oldu. Yukarıda bahsettiğim eğitim süreçlerine birebir şahit olduğum için o muhteşem gelişimi yakinen müşahede ettim.
Ağlayarak acıktığını ilan etmesi fıtri bilincin muhteşem bir tezahürü. Hakeza altı pislendiği zamanda aynı sinyalleri veriyor. Annenin meme kokusunu burun seviyesinde hissettiğindeki o başını sağa solla sallaması vücut fonksiyonlarımı daha kullanamıyorum ama karnımı nerede doyuracağımı çok iyi biliyorum der gibi. Hele ellerini tespit ermeye başladığı o andaki hareketler, gözlerini ellerine odaklayıp “yaw ben bunu biliyorum da nasıl oynatacağım şimdi” bakışları ilahi formatın bilgilerini zihninde yoklar gibi. Ve elleri ilk ağıza götürerek varlığını teyit edişi muhteşem yaratılışın ilahi tecellisi olarak karşımızda sanatını icra ettiriyor.
Ta ki oyun çağına gelip büyüklerinden bir şeyler öğrenene kadar fıtratına yüklenmiş bilgiler kendisine yardımcı olup daha sonra öğreneceği bilgilerin de alt yapısını hazırlamış oluyor. Fıtrattan kopuş da oyun cağından sonra başlıyor. Bu sefer etrafındakilerden, arkadaşlarından, (kıymetli öğretmenlerim beni mazur görsünler) okul hayatıyla birlikte yaratılış ve varlık gayesinden uzaklaşarak, her şeyi ben bilirimci ve üstenci bir kişilikle toplumdaki yerini alıyor. Eğer iyi bir eğitim alamayıp fıtratından da kopmaya başlamışsa o zaman o masum melek yüzlü bebek ileriki safhalarda bir canavara dönüşebiliyor.
Alim olan ilk eğitici Allah’ın yaratılışa kodladığı bilgiler zamanla ya siliniyor ya da başka bilgilere dönüşebiliyor. Sevginin yerini şiddet, muhabbetin yerini dedikodu, şefkat ve merhametin yerini umursamazlık vicdanın yerini cüzdan almaya başlayınca bambaşka bir insan profili ortaya çıkabiliyor. İşte bu yüzden eğitim şart diyoruz. Eğitim sistemimizi de tıpkı bebeklikte olduğu gibi yaratılış kodlarına uygun şekilde verilmesi gerektiğini savunuyoruz. Ki ileri de başta kendisi olmak üzere anaya babaya, yaşadığı topluma ve tüm insanlığa faydalı bireyler olarak yetişsinler.
Bu aralar seri bir şekilde yazmaya başladık, nedendir bilmiyorum. Lakin toplum da şöyle bir kanı var, kişi doğduğu tarihe yakı ölürmüş. Doğruluk derecesi tartışılır belki ama biz aldığımız her nefesi son nefesmiş gibi, her yaşadığımız gün son günümüz gibi hareket etmeye çalışıyoruz. Son saati hiç kimsenin bilme şansı yok. Fıtraten bildiklerimizden uzaklaştığımız her an bizim içi son saattir. Bu son saatleri iyi değerlendirelim diye bizde her fırsatı insanlık namına yararlı geçirelim istiyoruz. Kim bilir belki yarın belki yarından da yakın. Fazla uzaklara dalmanın bir alemi yok. Anı yaşayalım, yaşatalım. Hayırlı cumalarınız olsun efendim.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile…
