Artık ne Nuh'un oğlu ne yakubun hasreti taşınıyor akıllardan , akıllara. Ve
nede bir insani isyan ateşi. Oysa olimpostan yakılmıştı ilk olimpiyat ateşi. kaynaşma
ve tanışma. Oysa onlarda yalandı. Sadece ceplerde dolaşan bir farenin harcanması
kadardı tüm bunlar. Neden mi..? Hani çizgi filmlerde dönerdi ya o sahne. bir parça
peynirin kurbanı..olana kadardı. Yüzlere gülümseme. Oysa gülümsemelerde
sahteydi. Sadece bir seğirmenin ilk kapağıydı bu sözlerin ilk satırından kaynayan
yüz. Ve suyun hayatı da fokurdayana kadardı. Efkarına saplanan bir demlikte..
Aldımı demini biterdi ve ölürdü her şey gibi.. Yalnızlık diyorlar buna. Yalınlık. Senden
olmayan ancak sana tutunan bir yankı gibi bu illetin azabı. Yani bilmeyeceksin
görenin körlüğünü ve körün gördüğünü. Peki ne yapacaksın diye sorarlarsa
Peygamberler şehrinin din pazarında birazcık cenneti satmak tatlı gelirdi diyeceksin
..Öyle ya sadece satmak din'i. Delileri ise..Pazarcıya bedava vermek kadar kolay
olan neydi ki bu hayatta. Nede olsa delinin aklı alınır mıydı..? .Koysan bile yan cebe
düşerdi bozuk para gibi. Ve gel gör ki , tabi görebilirsen. görebildiğin kadarını ve
görebildiğin kadarını da anlayabilirsen. Dön ve de..! bir bak ardına harcadıkların ,
paran mı..? yoksa Seni harcayan paranın kendisi mi..? İşte bak din pazarından ve
peygamber şehrinden alınanlara bir bak. Derken böyle.. haddimi yol. Yolu haddime
göre çıkıyorum bu azabın içindeki acısına. bakma sen..! daha fazla giderdim üstü
kalsın dediler bana. zaten harcayarak başka bir şeyim kalmadı ki.
Oysa, Ben doğarken yaşamın sevgisini koydular kucaklarıma . Ancak ne
acıdır ki “hiçbir zamanın içinde denilmedi” Bu cihan , seni var etmenin adına değil,
seni yok etmenin adınaydı. Cihanın en temiz ellerinde bile kirlenmiş bir ibadetin
yüzsüzlüğü taşınıyordu..
Ve, orası ki dirilseydi . Ve dirilseler peygamberler bu şehri çöplüğe dönüştüren
din tüccarlarının pazarlarını mühürlerler miydi.. Şimdi sor diyor..! korkusuzluğumun
sesi, sor..! Şu modern çağda din pazarlayan bir Tüccarın dini olabilir mi..? Ey akıllı..!
Aklıyla ,akıl dağıtan “uslular”. Aklı olmayanların (delilerin) Dinini hiç soran oldu
mu..?. Yoksa bozuk para gibi ceplerden düşüp kovuldu mu..!
‘’İnsanı yaratmak mı Tanrının büyük hatası;
Tanrıyı yaratmak mı insanın büyük hatası.’’
Friedirch Nietzsche
İnsanın imanı tapana kadardı ve bulduğu gün taptığını , öyle ya bir tapınak
yapmanın vaktiydi artık. Vakitler parçlanıp, kırılsa da tuz ve buz gibi o put’un yaşamı
; yaşatıldığı kadardı. Taptığı put’tan aldımı isteğini ,İbrahimin elindeki balta olup
Kendine tapmaya başlardı insan. Yani, Aciz iken “Putlar onun Rabbi” Kudretli iken
ise “O Putun Rabbi” olurdu. Yok iken (o,yokun) varlığı için dökerken tel tel
dirseğinden terleri , dökülecek ter kalmayınca alında kendine tapmaya ve “Kendi
Tapınağını”inşaa ederdi -Firavun-gibi. İnşa ederdi.kalkıyor perdeler , ardında gün
yüzüne perçemini kaldıran tapınakların kirlenmiş nefesleri.’’ işte tamda bu nokta-i
nazar ile Friedirch Nietzsche dediği gibi ‘’İnsanı yaratmak mı Tanrının büyük
hatası;Tanrıyı yaratmak mı insanın büyük hatası.’’
Yani adem tanrısına ulaştığı an ‘’Tanrı Benim’’ mi diyor
Çok ağır ve cesur bir söz gbi dolaşsa da zihnimde bu sorular; Tanrı olana hata
atfetmek ciddi bir edebsizliktir . Sorun ve sorum Tanrının yarattığı insan değil;
ademin yarattığı Tanrı(lar). Veya ‘’ Eğer tanrı yoksa onu yaratmamız gerekir’’(1) yada
‘’ Eğer Tanrı varsa onu Öldürmemiz gerekir’’(2) diyen bir tarihin söyleşilerinde geçen
bu ifadelerin damak altlarında ıslatılan ‘’ Varlığın’’ tanrıya dayanması ise veya
dayandırılmama çabamıAklımda bu soruların deli rüzgarları budaklardan dölleniyor
ve bırakılayor avuçlarımdan akılsız beynimin damarlarına. Bu bir hastalık ise evet.
Bu birin tümör ise yine evet. Çalışan bir aklın ‘’deliliği’’ bırakta uslu bir akıldan akılsız
olarak anılsın.
