18 Mart 1915 tarihinde imanla yazılmış bir destandır Çanakkale. Her şeyden önemlisi inancın, azmin, tevekkülün başkenti olmuştur Çanakkale. Tarihimizin beklide en kanlı savaşları arasında yer alan Çanakkale Savaşı deniz ve kara yolunun düşmanlara kapatıldığı bir destandır Çanakkale.
Birleşen şer devletleri; İstanbul ve Çanakkale boğazlarının kontrolünü ele geçirmek, Rusya'yla güvenli bir erzak tedarik ve askeri yolu açmak için başkent İstanbul'a ulaşmak istiyorlardı. Ancak tüm planları ve saldırıları başarısızlıkla sonuçlandı. Çünkü karşılardın da inanmış ve kendini ölüme atan yiğitler vardı.
Evet Çanakkale hepimizin bildiği bir destan. Ama içeriklerini bizlere daha iyi anlatmalı ve bizlerde daha iyi okumalıyız. Öyle ki, merminin ucuna Allah diyerek atlayabilmek nasıl bir duyguydu bunu bilmemiz lazımdı.
Hangi sevgiydi onları böylesine ölüme korkusuzca itebilen ve uğrunda can verilebilen sevgi? Ve niçindi bunca fedakarlık? Evet şimdi her şeyin bir cefası vardır sonra sefası sürülür.
Bizim ceddimiz o Çanakkale’de cefasını çekti göğsünü gere gere acılara dik durdu, mücadele etti ve bize bir vatan bıraktı bir vatan sefası bıraktı.
Evet onları rahmetle anıyoruz. Rabbim gani gani rahmet etsin onlara. Ve biz onlara müteşekkiriz onların duacılarıyız. Lakin şimdi bakınız, onların can vererek, aç susuz kalarak cefasını çekip can verdiği vatanımızda onların nesilleri nasıl?
Onların bıraktığı bu kutsal toprak mirasına nasıl sahip çıkıyor? Cephede kanlı savaşın içinde de olsa ibadetlerini bırakmayan bu güzel neslin evlatları ne hale geldi nereye gidiyor işte bunları sorgulamak ve o cedde yakışacak bir nesil olmak için Çanakkale’yi unutmamak lazım ve orda ki azmi, inancı, tevekkülü unutmamak lazım.
Çanakkale yüreğimizde bir sevda, bir aşk, bir iman olsun bu kutsal davanın mirasını milletçe tıpkı dedelerimiz gibi sarılıp onlar gibi tevekkül edip vatanımıza iman ile sahip çıkalım. Rahmetle anıyoruz sizleri ey güzel yürekli yiğitler.