9455,59%-0,72
32,59% 0,37
34,78% 0,16
2496,79% 0,51
4168,04% 0,00
2,5 yaşındayken kaçırılan oğlu Gürsel Selam'ı bulmak için Türkiye'nin dört bir yanında çalmadık kapı bırakmayan İbrahim Selam'ın hasreti, 21 yıl sonra sona erdi.
İskenderun'da anneannesinin evinin önünden 2,5 yaşındayken kaçırılan Gürsel Selam, 21 yıl sonra Yakınlarını Kaybetmiş Aileler Derneği (YAKAD) aracılığıyla ailesine kavuştu.
Atiye Selam, 3 Ekim 1997'de 2,5 yaşındaki oğlu Gürsel ve 10 aylık kızı Emine ile yaşadıkları İzmir'den İskenderun'a hasta annesini ziyarete gitti.
Bir sabah kucağındaki kızı ve elinden tuttuğu oğlu ile bakkaldan dönen Atiye Selam, bir köpek yavrusuyla sokakta oynayan çocukları gördü.
Atiye Selam, oğlunun köpek yavrusuyla oynamak istemesi üzerine, kızını eve bırakıp geri geldi. Mahalledeki çocuklar yavru köpekle oynamaya devam ederken Gürsel'in orada olmadığını gören Atiye Selam, sokaklarda oğlunu aramaya başladı.
21 yıl boyunca oğlunu aradı
Karakola başvuran ancak 24 saat geçmeden kayıp başvurusu kabul edilmeyen Atiye Selam, kendi çabalarıyla, komşuların desteğiyle arama çalışmalarına devam etti. 24 saat sonra polis devreye girdi ancak 21 yıl boyunca Gürsel'i arama çalışmaları sonuç vermedi.
Oğlunu bulmak için çalmadık kapı bırakmayan baba İbrahim Selam, Türkiye'nin neredeyse yarısını dolaştı. Kayıp yakınlarını buluşturan YAKAD'a ulaşan İbrahim Selam, dernek aracılığıyla arama çalışmalarını sürdürdü.
Evinin önünde oynarken kaybolan çocuk, 21 yıl sonra yeniden ailesine kavuştu.
Yazın çalışıp, kışın oğlunu aradı
Oğlunu bir gün bulacağına olan inancını 21 yıl boyunca hiç kaybetmeyen baba İbrahim Selam, hayatlarına bir kabus gibi çöken o günden sonra yaşadıklarını anlattı.
Her yere, her caddeye, her sokağa baktığını, gazete ilanlarıyla, televizyon programlarıyla oğlunu aradığını ifade eden Selam, "Bana göre yapmadığım hiçbir şey kalmamıştı. Her yaz çalışıp, kışın oğlumu arayarak 21 yıl geçirdim. Maddi, manevi her şeyimi vererek, canımı bile hiçe sayarak bıkıp, usanmadan oğlumu aradım" dedi.
Daha sonra YAKAD ile tanıştığını, derneğin desteğini hiç esirgemediğini belirten Selam, "YAKAD'a minnettarız. Ellerinden geleni yaptılar. Yanımızda durdular. İnsanlara yol gösteriyorlar. Onlara çok teşekkür ediyorum" diye konuştu.
Sosyal medyadan fotoğrafını gördüler
Oğlu Gürsel'in, 15 yaşına geldiğinde başka kardeşi olmamasını ve anne-babasına benzememesini sorgulayarak bu süreci başlattığını anlatan İbrahim Selam, sözlerine şöyle devam etti:
"Gürsel, bu düşüncelerini kendisini büyüten ailesiyle paylaşıyor. Onlar da inkar etmiyor. 'Lise ve üniversite' bitsin derken, başka bir ilçeden arayan arkadaşları; 'Sosyal medyada bir ilan var. 1997 yılında kaybolan çocuğunu arıyormuş ama fotoğraftaki kişi sensin' diyorlar. Gürsel YAKAD arşivine giriyor. Oradan benim ismimi buluyor, sosyal medya hesabımı inceliyor. İnanıyor ki kendisine anlatılan hikaye yalan. Kendisinin ne annesi ne de babası ölmüş.
Dünya tersine döndü
17 Temmuz'da benim sosyal medya hesabıma bir mesaj düştü. Yurt dışında olduğumdan ve işlerimin yoğunluğundan geç baktım. 'İbrahim Bey acil sizinle konuşmam gerekiyor, bir konu hakkında. Lütfen dönüş yapın' diye mesaj gelmiş.
Ben de kendisine 'Benim bir tek önemli konum var, o da kayıp oğlum Gürsel. Başka hiçbir konu önemli değildir' dedim. Gürsel bunun üzerine bana çocukluk fotoğrafını attı. 'Bu ben miyim? Sen benim babam mısın?' deyince, dünya tersine döndü."
Oğlu 2,5 yaşında kaybolan acılı anne, 21 yılın ardından gelen haberle çocuğuna yeniden kavuşmanın mutluluğunu yaşıyor.
Yıllarca ailesinin evinin karşısındaki markete gitti
Anne Atiye Selam, Gürsel'i aramaktan asla vazgeçmediklerini, yıllar sonra tekrar kavuştukları için Allah' şükrettiklerini dile getirdi.
Oğlu Gürsel'in gönderdiği fotoğrafları gördüklerinde aklını kaybedecek gibi olduğunu ifade eden Selam, sözlerine şöyle devam etti:
"Kendisi ile iletişime geçtiğimizde sadece 'gitme' dedim. Ben seni kaybetmek istemiyorum, gitme, geliyorum seni almaya dedim. Buradan amcası ve iki kardeşiyle yola çıktık, gittik. Meğer oğlum 20 dakikalık yoldaymış. Evimin karşısında bir market var, zaman zaman oraya gelirmiş. Bana sonra kendisi 'Anne ben buraya geldim defalarca. Burası beni çekiyordu. Anneciğim ben buralardan ayrılamıyordum' dedi. Çok büyük bir mutluluk."
