Ara vermek gerek bazen.
Yenilenmek için, canlanmak için, sakin düşünmek için.
Kısa bir aradan sonra bir daha alayım dedim kalemi elime. Uzun düşünme fırsatım olmadı belki ama düşündüm… ve yazmadığım o kısa zaman zarfı için de çok şeyler oldu yine. Biliyor musunuz bazen yazmayı insanın midesi kaldırmıyor. Hangi çirkinliği hangi nefreti yazabilirim ki? Hangi alfabe yeter ki bu çirkinliği kaleme almaya? Ama tam tersine ben güzel şeyleri yazacağım. Bize hayatın kötü yönünü göstermeye çalışanlara inat iyi şeylere bakacağım onları yazacağım. Ha içimizdeki hainleri de görmezden geleceğim elbet. Dikkate alınacak kadar değer verilmemeli onlara. Görmezden gelmeli. İnsan yerine konuldukları düşünmesinler diye. Görmezden gelmeli ama dikkatli de olmalı elbet. Çünkü ülke olarak büyük bir ayrımdan geçiyoruz bana göre: vatan aşıkları ve vatan düşmanlarının ayrımı. Ak koyun kara koyunun belli olduğu dönemlerden geçiyoruz. Sırtımızı sıvazlayıp daha sonra hançerlemeye çalışanların aynadaki yansımalarını görüyoruz. Ama biz ülke olarak sırtımızdan hançerleyen o kolu kırmasını biliriz. Hani geçtiğimiz günlerde  Ankara’da yaşanan patlama olayı… Ertesi sabah dinlediğim radyo yayınında yayını sunan kişi aynen şunları söylüyordu; olayın yaşandığı caddenin çok yakınında geçtik. İnsanların ve araçla hareket edenlerin birbirlerine sağduyulu davranmaları, yol vermeleri ve araçların yoğun trafik olmasına rağmen sorunsuz davrandıklarını ve birbirine gerçek anlamda saygı duyduklarını gördüm.” Diyordu. Belki bu size çok bişey ifade etmeyebilir ama benim gözlerim dolmuştu dinlerken. Biz sağduyulu bir milletiz. Acılarımızı paylaşan bir milletiz. Biz güçlüyüz. O yüzden İnadına birlik ve beraberlik, inadına güçlü toplum, inadına tek vatan, inadına tek yumruk Türkiye. Çünkü biz şanlı Osmanlının torunlarıyız. Seyit onbaşının torunlarıyız. Topraklarımız Şerefli kanlarıyla sulanan Şanlı Şehitlerin mirasçılarıyız. Bunun için yılmayacağız. Çünkü biz güçlüyüz! Ve tabi ki yazımı üstat Mehmet Akif Ersoy’un dizeleri ile bitirmek çok isabetli olacaktır;  
“Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker! 
Gökten ecdâd inerek öpse o pak alnı değer. 
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhidi… 
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem sığmazsın. ”