Sibel Ünli. İstanbul Üniversitesinde öğrenciydi. Pırıl pırıl bir genç. 

Açlığını anlatamamış kimseye.

Ve kimse şüphelenmemiş belki. (Bunu yumuşatarak söylüyorum.)

Eğitim öğretim Kanununa göre öğrenim hakkı ücretsizdir aslında.  Bu nedenle bir çok parayı zaruri masraf diye alır aslında.

Aklıma üniversite yıllarım geldi. Tanıyanlar bilir. Anlatmaktan gocunmuyorum.

:

Sabah kahvaltı vaktinden sonra girerdim kantine. Kalan reçeller, ekmek parçalarını alırdım . 

Bu durumu paylaşan birkaç kişi vardık aslında.

Şuanda kimi kurumsal kimlik sahibi, kimisi eğitim kadrosunda, kimisi de mühendis.

Tabiri tam anlamıyla açtık. Beş gün su ile oruç tutuğumuzu biliyorum.

Ayrı çeşmeleri kullanırdık ki midemiz bozulmasın diye. Ama o dönem de insanlık başkaydı.

Ben öğrenci olarak üniversite de öğretim görevlisi hocamdan zekatı istedim. 

Karnımız doydu birkaç gün. Hatta birer ay yurt ücretimizi ödedik.

Kantincimiz de bilirdi durumu. Vermek isterdi aslında. Ama serde erkeklik var ya!... Almazdık…

*

Canımı çok sıktı şu Sibel kızımızın hikayesi.

Hani bir anlayışımız vardı ya Hz. Ömer misali. Fırat’ın, Dicle’nin, Sakarya’nın etrafında kaybolan bir koyundan mes’uldük !... 

Sahip çıkamadık.

Ve nasıl bir Üniversite yönetimidir ki öğrencisinin sosyal durumundan bîhaber.  Eskiden beri olan ve halen devam ettiğine inanmak istediğim bir liste vardır aslında. Zamanla oluşan. Yardıma muhtaç öğrenciler için yemekhane yardımı.  Nasıl olur be kardeşim. Yıl 2020… Çağ atladık denilen bir durumda bir öğrencim açlığı sebep göstererek intihar ediyor.

Acıyorum. Sibel’e değil. Kendimize. Hatta utanıyorum. 

Hani komşusu aç iken tok yatan bizden değildi ye inanırdık.  Vah Sibel vah. 

Başka şeyler yazmak istiyorum. 

Sınırdakiler açısından. Yazamıyorum. Lakin eminim sizler anlıyorsunuz. 

Allah rahmeti ile muamelede bulunsun güzel kızım. Belki kendini katlettin, sorumlusun ama,

Rabbim mes’ul olanlardan sorsun diyorum.

Ve o gün yapış tüm bu ülke de akşamları karnı tok, sırtı pek yatanların yakasından.

İste hakkını.

Takatimiz olur da bize de sorulursa bu durum,…

Korkma! Kendi adıma söylüyorum. Binlercesinde olduğu gibi açlığına şehadet edeceğim kızım.

Benden söylemesi !...