Yazıma başlamadan önce bi kaç bişey paylaşmak istiyorum. Yazılarımla ilgili birkaç eleştiriyi aktarmak istiyorum. Çok ağır konular ele aldığımı ve karamsar düşündüğümü iletmişsiniz. Daha rahat düşünüp birde hayatın güzel alanlarına akmamı istemişsiniz. Kısacası hayata henüz bu yaşta siyah beyaz bakmamam gerektiğini ve dolayısıyla tozpembe bakamam gerektiğini tavsiye etmişsiniz. Hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. 

Bu eleştiri ve tavsiyeleri aldıktan sonra şöyle bir düşündüm. Kulak vermeliyim bu eleştirilere.  “Henüz bu yaşta bu ne karamsarlık canım” dedim kendi kendime. Hayatta güzel şeylerde vardır mutlaka araştırıcam ve çiçeği kelebeği yazıcam dedim. Ve düşündüm…  Gözümü kapatıp, kulağımı tıkamayı başarabilirsem belki tozpembe gözlüğü takıp çiçeği böceği yazarım. Bir yerlerde ölürken insanlar, yine bir yerlerde ölüyor insanlık. Laylaylom takılıp tozpembe yaşamasına yaşayayım da sızlayan vicdanıma ne cevap vericem. Susarsa işkence görüp ağlayan insanlar, susar o zaman vicdanım. Her gün Filistin de  Arakan da , Doğu Türkistan da, Suriye de ve daha sayamadığım onlarca zulüm altında ki bölgelerde  Müslümanlara yapılan zulüm biterse o zaman gözlük takmadan görürüm tozpembesini hayatın. Ölmediği zaman kundaktaki bebekler, ateş kuyularına atılmadığı zaman diri diri insanlar yazarım yeniden dirilişini insanlığın. Ama ne yazık ki insanlık ölüm uykusunda. Ve ne yazık ki yazmamı istediğiniz güzellikler soluk. Kelebeğin kanadı kırık, çiçeğin rengi soluk maalesef. Dünyada bu kadar zulüm varken haram olsun kalemime sahte mutlulukları yazmak. Sahte diyorum çünkü dünya sadece benim etrafımda dönmüyor, güneş sadece benim üzerime doğmuyor. Acı çekerken benim Müslüman kardeşim sahtedir yüzümdeki tebessüm. Yapmak istediğim mi ne? Eğer ulaşıyorsa üç beş insana bu yazım haberdar olsunlar işkence altındaki Müslümanlardan. Duanın gücüne inanan bir insan olarak en azından dua edebileceğimizi anlatmaya çalışıyorum. Sanıyor muyuz ki bu sınav sadece onların… Maalesef bu sınav hepimizin. Eleştirilerinizden bir kısım çok dikkatimi çekti. “Bu yaşta neden bu karamsarlık?” Evet bu yaşta sırtımdaki bu kambur zulüm altındaki kardeşlerimdir. Onların göz yaşları, inleyişleridir. Bu yaşta belimi büken ailesiz kalan çocuklardır. Evet tamda bu yaşta.  Ramazan ayının huzuruna kavuştuğumuz şu günlerde okuduğum şu yazı dikkatimi çekti; “Mısır’da idam kararları… Çadır Kentlerde babalarını soran çocuklar… Arakan da iffetleri ile oynanan kızlar… Ruhumuza Ramazan ferahlığı ver Allah’ım…” Evet ruhumuza Ramazan ferahlığı ver Allah’ım…