Belki bir gün ufukların kızıllığı çöker üzerine..

Kızıl saçların al yanakların..

Yana yakıla…

Kızıllığın bütün tonunu savurur gözlerine.

Hani hep derdi ya..!

Derdi ya , o derdi yakma  gözlerine

Sen anlamazdın, anlamazsın

Anlamadın da..!

Oysaki güneşin ürpertici rengi değince o sımsıcak tenine..

Kızılın ,Tanrıçası sanılırdın.

Yanılırdın.

‘’ Tanrı yoktu’’.

Sen ve kızıl vardı.

İçinde bir cümbüş..

Bir tören ..

Bir gelenek doğardı.

Çünkü ;

Sen ve kızıl vardı.

Hangi sırat..?

Söylesene hangi han?

Beni senden edebilrdi..?

Edebilmelerimi senden alabilirdi..?

Çünkü sen ve kızıl vardı.

Ancak sen anlamazdın ,anlamazsın..

Anlamadın da.

O kadar sıcak okşuyordu ki..

Rüzgar ellerini..

Hiç duymadın mı..

Rüzgarın ıslıkları ile taşınan yüreğimi.

Tabi sen ‘’Tanrıçaydın’’

Öyle sanılırdın.

Oysaki

Yanılırdın.

‘’Tanrı yoktu’’

Her tarafın kızıldı.

Sen ve kızıl vardı.

Göklere sormayı unutma.

Aşklar orda yazılırdı.