Bizim toplumda kadınlar sulu gözlü sultanlar olarak bilinirler. Sokakta ağlayan birini görseler oturup onunla birlikte ağlarlar, o kadar yani. Kendileri hemen her ortamda rahatlıkla ağlarken erkek çocuklarını da ağlamaz diye yetiştirirler.
Babamla ikimiz ahlat ağacı gibiydik. Ağır işte çalıştığı için akşam yemeğini yedikten sonra sigarasını bile yarım içer oturduğu yerde uyumaya başlardı. Bizde odamızda ya ders çalışıyor olurduk ya da kitap okuyor. Aile sohbetlerinde de konuşmalarımı çok dikkate almaz görünürdü. Özellikle dini konularda beni övdüğünü arkadaşlarından duyar inanamazdım. Askere giderken terminale uğurlamaya gelmedi kapıdan vedalaştı. Sarılırken gözlerinin buğulandığını gördüm ağlamamak için gözlerimi kaçırdım gözlerinden. Belli ki ikimizde içten ağlaşacaktık.
Geçtiğimiz Salı günü biraderle annemi şehir hastanesine aşıya götürdük. Dönerken Tarım markete uğrayalım dediler. İşlek ana cadde üzerinde olduğu için önce yolun kenarına park edip siz alışverişinizi yapın dedim. Yandan bir araba çıkınca ben onun çıktığı yere girdim. Tam park edip dışarı çıktım ki annem ağlayarak geldi “Mustafa bayıldı” diye. İlk yardımcı eğitimi aldığım için hemen yanına koştum. Bir sandalyeye oturmuş, rengi soluklaşmış biraz da titre bir vaziyetteydi. Annem telaşla kız kardeşimi arıyor bir yanda da ağlamaya devam ediyor.
Bu yaşıma geldim doğru dürüst hiç hastalanmadım ama hastanelerden de hiç çıkmadım. Bu yüzden hastaneye gitmeyi de hiç sevmem. Annem ısrarla hastaneye gidelim diyor bende yorgunluk ve stresten olmuştur deyip direniyorum. Ertesi gün öğleye doğru annem yine ağlamaklı bana da fırça ataraktan “sana söyledim hastaneye gidelim diye, bak yine kriz geldi” didi. Onları da alıp hemen Gazi Üniversitesinin aciline gittik. Geceyi oradan geçirdikten sonra dün öğleden sonra 19 mayıs devlet hastanesine nakledildi ambülansla. Bizde evden üst baş alıp gittik. Annemi bu sefer götürmedik ama eve geldiğimiz de hala kendinde değildi, dokunsan ağlayacak.
Tıpkı babamda olduğu gibi annemden de gözlerimi kaçırıyorum. Evladıydı, ağlardı normaldi ama ben de babaydım, kimse bunun farkında değil. Herkes evladına ağlıyor. Annem ağladıkça ben de maziye dalıp göz yaşlarımı içime akıtıyorum. Gebze’ye giderken ağladım, çocuğum kollarımda erirken ağladım Ankara’ya dönerken ağladım, döndüm ağladım ama kimseler görmedi, kimseler bilmedi. Tuz bastığım yaralardan can göğüs kafesimden kaç kez girdi çıktı sayamadım. Sessiz gecelerden başka şahidi yok göz yaşlarımın. Kime göstereceksin ki seni anlasın? Erkekler ağlamaz toplumunda seni kimse bilmez. Bilmezler ki erkekler sessiz ve içten ağlar.
Haydi kalın sağlıcakla, selam ve dua ile….
