9455,59%-0,72
32,59% 0,37
34,78% 0,16
2496,79% 0,51
4168,04% 0,00
Balıkesir'in Sındırgı ilçesine bağlı kırsal Derecikören Mahallesi'nde yaşayan Yılmaz (85), amcasından öğrendiği demircilik mesleğini 63 yıldır sürdürüyor.
Mehmet Yılmaz (85), askerden geldikten sonra 1958'de Karacalar Mahallesi'nde demircilikle uğraşan amcasının yanında iki yıl çıraklık yaptıktan sonra kendi mahallesinde dükkan açtı.
Aradan geçen yıllarda teknolojinin gelişmesiyle ürettiği pulluk, balta, çapa, tırpan gibi tarım aletlerine talebin azalmasına rağmen mesleğine devam eden Yılmaz, örsün üzerinde demire şekil veriyor.
Mehmet Yılmaz, , 1978'de dükkanının yandığını, mahalle sakinlerinin desteğiyle yeni iş yerinde çalışmayı sürdürdüğünü söyledi.
"Siz beni kalkındırdınız, ben de size ölünceye kadar hizmet edeceğim, dışarıya muhtaç etmeyeceğim." diye mahalleliye söz verdiğini aktaran Yılmaz, "85 yaşındayım ve hala çalışıyorum. Günde bir çapa, bir nacak yapıyorum. Bunların ikisini bir günde yaptım mı benim işim tamam." ifadesini kullandı.
Eşinin 2011 yılında vefat ettiğini aktaran Yılmaz, en büyük sıkıntısının çırak bulamamak olduğunu vurguladı.
Mesleği öğrettiği oğlu ve damadının İzmir'e göç ettiğini dile getiren Yılmaz, şunları kaydetti:
"Torunum var, kızımın oğlu. 'Bu sanat kirli sanat, ben yapamam' dedi İzmir'e gitti. Şimdi bir kargo firmasında şoförlük yapıyor. Öğrettiklerimden hiçbir fayda görmedim. Bu işi yapmak akıllı işi değil, çok zor. Makine olmasa çalışamam. Demiri makine dövüyor, çekici de demiri de vuruyor. Her şeyi makine yapıyor. Başka demirci kalmadı. Mesleği öğrendiğim Karacalar'da bile yok. Etrafta hiç yok. Herkes malzemesini sattı. Bu köyde 30 sene evvel 250 çift öküz vardı, traktör yoktu. Şimdi iki çift öküz var bu köyde. Traktörler her işi görüyor. Ekini ekiyor, sürüyor, kaldırıyor. Demirciliğe ihtiyaç yok yani. Traktörler hazır alıyor."
Yılmaz, demircilikten kazandığı parayla eşiyle iki kez hacca, onu kaybettikten sonra bir defa da tek başına umreye gittiğini belirtti.
Makineyi aldığı 1991 yılına kadar "kara kaynak" olarak bilinen yöntemle çalıştığını ifade eden Yılmaz, "Gençliğimde saat 01.00'lere kadar çalıştığım çok oldu. Şimdi ayakta zor duruyorum. 1980'li yıllarda taş patladı, elime çarptı, parmağımı kaybettim. Yine de yılmadım çalışmaya devam ettim." diye konuştu.A
